co z tego masz?

[Julka]

łatwo takiej bem śpiewać: żyj kolorowo.
słowa są czasem bezkarne, można się wycofać,
wnieść poprawki, usunąć to co w nawiasach
i bez stresów przypuszczać, drażnić siebie
i innych egzaltacją, rozpromieniać naiwnie.

długo się tak nie pociągnie, bo wszystko mija cię
jak pośpieszny pociąg, wyprzedza z piskiem,
a ty musisz uciekać na bok, bo jest tak, jakbyś
jechał na resztkach paliwa. a to dopiero początek.
i po co te kolory śpiewać, skoro pokrywa je rdza?

za dużo, za dużo tych słów. debet i kolejne awizo
o przekroczeniu konta. i co z tego masz? wydane,
przegadane, a ty nawet nie ruszyłeś z miejsca.
wokół strzępy monologów, bezużyteczna komórka,
bo skończyła się następna karta. i zapalenie krtani.

żyjesz rozłożony chorobą zawodową,
śpiewak operowy za trzy grosze, co wmawia,
że nic innego nie potrafi. wciąż tylko jedna aria,
z dnia na dzień bardziej fałszywa. zamierająca.
ja ci nie pomogę, bo dawno przestałam śpiewać.