Natchnienie muzy

[Piotr Sojkowski]

Natchnęła mnie kiedyś muza
Niezbyt wysoka, nie duża
Co z swym Apollem chodziła
Mi tylko nadzieję pozostawiła.

Natchnęła mnie wczoraj muza
Całkiem wysoka, wręcz duża
I nie zaznawszy spokoju
Uciekłem do przestrzeni znoju.

Natchnęła mnie dzisiaj muza
Blond włosa, nie duża
Gdy z sercem Amora przebitym
Uznałem że jestem zabity.
I nie z cierpienia, bólu, wojen,
Jednakże z własnych niepokojeń.

I nie wiedziawszy co mam robić
Poszedłem do pokoju
Poszukać smutku i spokoju.

Zajrzałem w okno, padał deszcz
I krople wpadły do pokoju.
„Nie” to nie był zwykły deszcz
a krople nie zatartych łez.

I wtedy właśnie muza ta
Co obok Klio i Erato miłością się nazywa
Objęła mnie i przypomniała chwilę
W której poznałem ową dziweczynę
przecudną mzuę natchnienia.