Deszcz

[Piotr G.]

Niebiosa skryte za chmur kaszkietami,
Przez burzowe pułki gwałtem zdobyte,
Lica ich szare ranami wielkimi pokryte.
Leje się z ran krew na ziemie potokami.

Lubię wsłuchiwać się w to szumienie,
W poranionych niebios płaczu nuty.
Lubię spoglądać na te ich łzy i smuty,
Wtem pojawia się w myśli wspomnienie.

To Polska, zaborców mrokiem oblana,
Niewoli łańcuchami wielkimi okuta,
Cierpiała wiek cały w kajdany przybrana.

Ale zagrała dla niej wolności nuta.
Zmyła ciemiężców jak potężna fala.
Tak i niebiosa wyjdą spod chmur buta.