Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Smak poezji

Bernadetta1
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Bernadetta1

Bernadetta1

Opublikowano
Opublikowano

Promień słońca już kreśli
wiersza obraz zamglony,
rym gdzieś przysiadł cichutko
w kielich kwiatu wtopiony

Wdycha woń zadumany
swej poezji nozdrzami
w płatek róży wtulony
w rytm natchnienia wsłuchany

Zatopiony w cichutkiej
brzmienia wersów nucie,
czeka tęsknie uśpiony
w miękkim uczuć splocie

Aż się myśl słowem stanie
dotknie-co niewidzialne
i w powiew wiatru zmieni
to...co jest tak realne

teresa943

teresa943

Opublikowano
Opublikowano
Aż się myśl słowem stanie
dotknie-co niewidzialne
i w powiew wiatru zmieni
to...co jest tak realne

właśnie tak powstaje poezja w pełni tego słowa: nic na siłę, wyczucie, czekanie na właściwą nutę; klimat wiersza jak delikatne muskanie struny, jak powiew zefirka...
ujął mnie
:)
serdecznie pozdrawiam
-teresa
Wstrentny

Wstrentny

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


szkoda, że znów używasz tym razem kielichów kwiatów (wcześniej był dzban łez)
i dajesz obraz jakiegoś idealizmu, poezji cud co to łzy wyciska lepiej od cebuli :)
a przecież poezja to taki ogier, dziś bardziej mechaniczny niż koński ale ciągle gier
bo i kiedyś Pegaz symbolizował natchnionego poetę:


wschodem wzeszła gdy ją śnię

zajeździłem ogiera z metaliczną grzywą!
wyciął ślepiem wezbranym na mroku drabinę
w rozpuchniętej przestrzeni kona dzwoni szybą
nocy ściętej krew czarna przez szyberdach płynie

w początek i kres drogi

chmurny ryk narasta!
tętnią wspomnieniami roztrzaskane skronie
szpony szczebli drabina wyciąga szpiczasto
planety małp kucnęły kwasem szczą na dłonie

ta
którą zostawiłem pod ostatnim mostem
ten
któremu pchnąłem w pysk proszącą rękę
te
których za zdrowie nigdy nie dopiłem
i
którym na oczach zerżnąłem piosenkę



też wzniośle, nie? :) w końcu tak samo o poezji ale mnie nie kojarzy się z fiołkami,
raczej z fiolkami pełnymi psychodelicznych leków.
masz ciekawe pomysły tylko te łzy, kwiaty... zostaw je Mariannie ;)
teraz poważnie: zacznij sięgać w swoich wierszach po jakieś bardziej oryginalne rekwizyty
i obraz bo talent już masz. pozdrawiam
Bernadetta1

Bernadetta1

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Wstrętny:wiesz... najgorsze jest że Ty w tym wszystkim masz rację:)...Chcialabym sie nie zgodzić, trochę podroczyć ale nie mogę:P:)...brakuje mi tej ostrości, odejścia od sentymentalizmu..no nic, w moim następnym wierszu trochę zmienię styl...tylko znając Waści komentarze aż się go boję wstawić na forum hahahha....ale może zaryzykuję:)pozdr.

Wstrentny

Wstrentny

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


jeśli mam być przyczyną zgaśnięcia Supernowej to zamilknę, przepadnę ;)
ale powiedz: napisałem przecież tylko to, że niepotrzebnie w Twoich wierszach
te wszystkich łzy i kwiaty. nic więcej. ale po eksperymentalnej zamianie łez na jagody
i skróceniu wiersza poprzedni obrazek wyszedł Ci naprawdę liryczny.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • jan_komułzykant
      Wiarołomca

      Przez jan_komułzykant · Opublikowano

      @Nata_Kruk Podejrzewam, że nie za swoje. Musi zakład jaki wygrał, albo sprzedał ;)                                                                                          Pięknie dziękuję. Pozdrawiam.
    • jan_komułzykant
      Ewy żyw Kurp? - I prukwy żywe.

      Przez jan_komułzykant · Opublikowano

      I Kazi lejca, raperom MO reparacje, lizaki...
    • jan_komułzykant
      Taki już los pilota...

      Przez jan_komułzykant · Opublikowano

      @Klip Świetny!!!  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

         
    • Bożena De-Tre
      Przytulność

      Przez Bożena De-Tre · Opublikowano

      @Jacek_Suchowicz -:)
    • Arsis
      Widowisko

      Przez Arsis · Opublikowano

      Powitajmy naszego gościa gromkimi brawami! Jest inny. Może zbyt inny. Odróżniający się zbytnio od swoich sióstr i braci. Od wszystkiego, co wokół się śmieje i drwi, i kąsa...   Panie i panowie! Przed państwem: 3I/Atlas! Kometa wielka jak wyspa Manhattan. Jak rąbnie, będzie po nas. Zostanie co najwyżej trochę kurzu.   Kurtyna!   Ustają szurania krzeseł, pokasływania, chrząknięcia w kłębach papierosowego dymu, w odorze alkoholu, rozpuszczalników...   W zdumionych szeptach rozsuwają się zatłuszczone poły szarej marynarki… Ekshibicjonista! - krzyczą ochrypłe głosy.   Po chwili wahania…   Po chwilowym, jakby potknięciu… Nie! To tylko iluzja. To tylko taki efekt, który aż nadto zdaje się złudny.   Klaun to jakiś? Pokraka? Wymachuje laską w bufiastych spodniach i przydużych butach.   Nie. Zaraz! To nie tak! Zaciskam powieki. Otwieram...   I już wkracza na scenę tryumfalnie, cała w pozłocie, jakby w aureoli świętego widziadła. W mieniącej się zielenią, purpurą, czerwienią osadzonej mocno na skroniach koronie. Roztrząsa swój warkocz, rozpościera. W jakiejś optycznej aberracji, imaginacji, eskalacji…   Powiedz, czemu ma służyć ta manifestacja, ten świetlisty kamuflaż, niemalże boski? Nasłuchuję odpowiedzi, lecz tylko cisza i szum narasta w uszach. Szmer promieniowania.   Jarzy się kosmiczna pustka zamknięta w krysztale. W tej absolutnej otchłani mrozu. W tej straszliwej samotni przemijania.   Materializują się dziwne omamy poprzez wizualizację, która przybliża do celu. Co się ma takiego wydarzyć? Coś przepięknego albo innego. Albo jeszcze innego…   Mario, Maryjo, jakaż ty piękna! I tu jest haczyk. Albowiem jesteś zbyt pociągająca jak na tę świętość zstępującą z niebiesiech.   To niemożliwe!   Mój ojciec wołał cię w trakcie alkoholowej maligny. Wołał: „Mario, Mario!”, tak właśnie wołał, leżąc pijany, zapluty, zmoczony skwaśniałym moczem, zanim skonał w błysku nuklearnego oświecenia. Na szarym stepie, deszczowym, gdzieś na stepie nieskończonego czasu.   W domu drewnianym. Samotnym. Jedynym…   Nie ma już i domu, i cienia, który pozostał po ojcu. Wyparował jak tylko może wyparować ostatnie tchnienie.   A teraz zbliża się mozolnie w jaskrawym świetle, kołysząc biodrami. Maria. Ta Maria jego jedyna... I w tym świetle nad głową skojarzonym z kołem, ze skrzydłem, narzędziem, wiórem, bądź iskrą. Bądź odpryskiem jakiejś odległej gwiazdy. Bądź gwiazdy...   Dlaczego to takie wszystko pogmatwane? Korektura zdarzeń widziana przez ojca. Tuż przed zamknięciem na zawsze zamglonych oczu.   A może to właśnie forma ataku obcego umysłu, jakieś oddziaływania nieznane?   Ach, gość nasz promieniuje tajemniczym blaskiem i coraz bardziej lśniącym. Płynie. Nadlatuje. Jest już blisko…   (Szanowni Państwo, prosimy o oklaski!)   A on, a ono, a ona… -- roztrąca atomy wszechświata swoim niebiańskim pługiem. I odkłada na boki, jakby lemieszem.   Przestrzeń będzie żyzna.   Wyrosną w niej całe roje, gęstwiny… Zakorzenią się kłębowiska splątań dziwnych i nieokiełznanych rodników zgrzybiałej pleśni, szemrzących od nieskończonego wzrostu.   Pojawi się czerń. I czerń za nią kolejna. I znowu…   O, już widać ogrom przestrzeni pozostawionej w tyle. A w niej pajęczyna. Utkana. Połyskliwa i drżąca… Sperlona gwiazdami jak kroplami rosy.   Ale to nie koniec. To dopiero początek przedstawienia!   Lecz tutaj gwiazda jest o dziwo czarna. Obraca się i wpatruje swoim hipnotycznym, jednym okiem. Na kogo? Na co? Na mnie. Bo na mnie tylko jedynie. I ta gwiazda, ta grawitacyjna czeluść nieskończenia jak czarna dziura...   Chodź tu do mnie, moja ty tajemnico! Chodź… Prosto w moje w ramiona.   Dotknij mnie i olśnij w swojej potędze wniebowzięcia! Albowiem doznałem wniebowstąpienia. Raz jeszcze wznoszę się wysoko. I raz jeszcze przenikam ściany.   Ściana lśni w promieniach słońca. Na razie nie widzę szczegółów i muskam palcami wyżłobienia karafki. Patrzę przez płyn przezroczysty. Patrzę pod światło. I słyszę tak jakby wołanie z daleka. Na jawie to wszystko? We śnie? Wszystko się kołysze…   Lecz cóż to za statek, co rdza go zżera? Cóż to za wrakowisko? Cóż za wielkie zwątpienie?! To jest przejmująco kruche i wątłe. Przesypuje się przez palce proch brunatny.   A tam widzę. A tam wysoko. Przybywa z oddali zbyt wielkiej, by moc to pojąć rozumem.   I jednocześnie mam to w dłoniach i ściskam. Jądro wyłuszczone. Jądro moje jedyne, spalone i sine… tego ciała jedynego, wniebowziętego. Jądro niklowo-węglowe, żelazne...   Jest to tutaj i jednocześnie tego nie ma. Jądro masywne jarzy się w popiele...   Zbyt dużo tego wszystkiego. Za dużo naraz jeden. Nie wiem. Nic nie wiem. Odchyleń w pionie odczuwam zbyt wiele.   Za dużo. Więcej już nie mogę. Butelka ląduje w kącie pokoju z trzaskiem i brzękiem. Z rozprysłymi kroplami wokół cienistych twarzy, wokół wystających zewsząd dłoni, rozczapierzonych palców.   Kołysze się wszystko. Kołysze. Jak na okręcie w czasie sztormu. Szklanki, talerze sypią się ze stołu. Spadają na podłogę z hałasem ostrym jak igła.   Lecz może to moje tylko drżą źrenice? Może to od tego? Ale światło jest majestatyczne i piękne. I równe. I proste. I pędzące na wprost. Na zderzenie ze mną…   A jeśli mnie dotknie – zniknę.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-09-21)      

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...