Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Sama wiosna życia!
lecz słoneczne blaski
wchłaniane przez półmroczne heretyków maski
to my
świeci łez lawina w trupiobladym oku
mordercy Apollina, kochankowie mroku
tłum dzieci co z krawędzi grobów skaczą na krawędzie
czaszki unieruchomione krzyczą "nic nie będzie!"
a w paluszkach sinych żyletki trzymają
blizny prawie zagojone głębiej rozpruwają
skóra mięso żółć
rozpruwać rozpruwać
i w dół

jak radość - to że drugi głośniej krzyczy
jak śmiech - to szyderczy żę nic się nie liczy
jak wolność - to na wszystkie strony krwią, potem, nasieniem
jak było dobrze - to już tylko zatarte wspomnienie
i nawet bajki piszą jakieś takie ciemne
bólu i zwątpienia oddziały najemne

Nadziejo! Kto powiedział, że to Twoje dziatki?!
Dziś głupcy osikowy kołek wbili w serce matki
bo dla nich mądrość znaczy każde ich marzenie
przez Ciebie czarowane nazywać złudzeniem
i pluć w twarz każdemu kto po kątach nuci jeszcze
pieśń uśmiechniętą co serca nie smuci
A słońce nieznużone mroków rozpraszaniem
wisi zadławione swym niedowierzaniem
bo choć pokolenia oświecało różne
cnotliwe i grzeszne
ambitne i próżne
życia umierania
radości i znoje
złości i kochania
wojny i pokoje
to zawsze w tym plemieniu znajdował się śmiałek
co oczy do słońca podnosił zuchwałe
zwierciadłem spojówek odbijał promienie
i nigdy nie pomyślał by sławić cierpienie
pierzchały przed nim cienie, a on, książe męstwa
patrzał w gwiazdę marzenia - kochankiem zwycięstwa
był człowiek - nie zawsze szczęśliwym
lecz nigdy tak żałosnym
nigdy tak nieżywym...

zapomnij Słońce! Zachowaj pokorne życzenia
Chcesz nam świecić w oczy, lecz musisz w ciemienia
bo my się nie obrócim...
lecz Słońce pamięta
nie przestanie płonąć ta lawina święta
i będzie wisieć dopóki się cała nie spopieli
bo świeci tą nadzieją i żyje w nadziei
(choć bracia moi pewnie rzekliby: w obłudzie)
że może po tych trupach
znowu przyjdą ludzie

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Wydaje mi się, że raczej krytyka innych. Dosyć celna, trzeba przyznać. Niezły wiersz, ale też nie zachwyca jakoś specjalnie...

Pozdrawiam,
Drax
Opublikowano

Studiując historię ludzkości można też dojść do wniosku,że czasy w których obecnie żyjemy to prawie sielanka:-)
Krytyka,owszem,zawsze jest na miejscu,a zwłaszcza samokrytyka,bo jak pisał A.De Mello "możesz zmieniać tylko siebie..." i mieć nadzieję,że w ten sposób świat będzie trochę lepszy.
A ludzie?Pozostaną zawsze tacy sami,rozdarci pomiędzy dobrem i złem,czy to w XIII czy XXI czy XXVII wieku...

Opublikowano

Krytyka jak najbardziej innych, a identyfikuję się z nimi momentami, dlatego że nie mogę się całkiem wyprzeć swojego pokolenia. Nie udaję też, że ono na mnie w ogóle nie oddziaływuje. Jestem jego częścią. Chcę być jednak tym, który mówi: "dość już tych hymnów do żyletki".
Dziękuję za krytykę wiersza.
Pozdrawiam
Rafał Rukat

Opublikowano

Nie jestem zwolenniczką tak długich wierszy, trudno obejmuje mi
się całość i przez to temat się rozmazuje, ginie w plątaninie słów.
Język też jakby starodawny - nie ułatwia mi odbioru.
Z pewnością są tacy, do których taka forma przemawia,
może nie nauczyłam się rozumieć, może się znam za mało.
Pozdrawiam - baba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kończy się jesień, przychodzi zima, Brunatne liście pod dębem gniją, Smutny patrzę mokrymi oczyma – Jakiego wyroku i winą czyją?   Żegnam dzień szary, a jutro: Zimne powietrze, deszczowo, Znów dzień szary, i smutno – Choćby jedno pocieszyło słowo.   Kończy się jesień, przychodzi zima, Asfalt od deszczu odbija światło, Łez nieba więcej wytrzyma – Mnie nie przychodzi to łatwo.   Z spuszczoną głową przez ulicę, Powłócząc ciężkimi nogami, Betonu krążki i kroki liczę – Sam ze sobą, godzinami.   Kończy się jesień, przychodzi zima, Mokre powietrze przenika do głębi, Smutek serce gorące zatrzyma – Nie słychać gruchotu gołębi.   Dzień szary, smutek i nędza, Na strunie duszy rozpacz zagrała, W melancholii świat zapędza – Nadzieja nie przetrwała.   Kończy się jesień, przychodzi zima, Nie policzę, ile złego przybyło, Dobro już się mnie nie ima – Serce smutne z bólu zawyło.   Zgubiona nadzieja, szklane oczy, Dni krótkie, noce nieprzespane, Życie jak kamień się toczy – Myśli szarością posypane.
    • Krzyk Długi, głuchy krzyk Rozrywa mi płuca Zgniata mi serce Wyżera od środka martwy już mózg Ale na zewnątrz nie słychać nic Duszę się swoją niemocą Duszę się bólem Na gardle czuję podeszwę istnienia Które coraz głębiej wbija swoje kolce w moją krtań Nie umiem wstać Nie umiem podać ręki słońcu Parzy mnie współczucie A poczucie winy wypala znamię na mej duszy Zapadam się I czuję jedyne kojące ciepło Dziewiątego kręgu piekła Gdzie witają mnie zdrajcy godności I na tronie zakładają mi koronę cierniową.
    • @Corleone 11 Pewne jest to i zacytuję Google.com:     "Tak, świat bez drzew zaginąłby lub stałby się miejscem skrajnie nieprzyjaznym dla życia, ponieważ drzewa są kluczowe dla produkcji tlenu, regulacji klimatu (pochłanianie CO2), utrzymania bioróżnorodności, stabilności gleby i zapobiegania erozji. Ich całkowity zanik doprowadziłby do globalnego ocieplenia, masowego wymierania gatunków i załamania ekosystemów, czyniąc planetę niezdatną do życia.  Kluczowe role drzew: Produkcja tlenu i pochłanianie dwutlenku węgla: Drzewa poprzez fotosyntezę produkują tlen, którym oddychamy, i pochłaniają CO2, główny gaz cieplarniany, co zapobiega smogowi i globalnemu ociepleniu. Równowaga klimatyczna: Regulują temperaturę, cieniując i parując wodę, a ich brak pogłębiłby efekt cieplarniany. Siedlisko życia: Są domem dla milionów gatunków, a ich utrata powoduje masowe wymieranie. Ochrona gleby i wody: Korzenie stabilizują glebę, zapobiegają erozji, a lasy regulują cykl wodny, oczyszczają wodę i powietrze. Zmniejszanie hałasu: Działają jak naturalne bariery akustyczne, co jest ważne zwłaszcza w miastach.  Konsekwencje globalnej utraty drzew: Nieodwracalne zmiany ekologiczne: Powrót do stanu sprzed zniszczenia byłby praktycznie niemożliwy. Kryzys egzystencjalny: Świat stałby się niezdatny do życia, prowadząc do głodu, chorób i konfliktów, zgodnie z przysłowiem: "Gdy ostatnie drzewo zostanie wycięte, ostatnia rzeka zatruta, ostatnia ryba złowiona, odkryjemy, że nie można jeść pieniędzy". 
    • :))))) (końcówka) pozdrawiam
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...