Płomienni

[Sebastian_Pietrzak]

Sposób w jaki szeptasz mi do ucha
wiem i czuję że jestem potrzebny...

kładziesz głowę na kolana
uwielbiasz sposób
w jaki patrzę na Ciebie z góry

następnie podążamy
tymi samymi pagórkami
nigdy za mało
pokusa zagubienia ścieżki

zmierzmy sobie puls
ta okolica płonie

i każdej nocy
oraz ranka
modlimy się
aby nie było lepiej

bo to już prawdziwa zbrodnia.

[Paweł_Kolcaty]

Już samo określenie "podążamy" jest dostatecznie urzędowe. Użycie zaś "następnie podążamy" jest nie tyle prozą, co wręcz językiem instrukcji tachnicznej.
A szkoda, gdyż ten wiersz jest raczej udaną próbą poetyzowania.

Wytrwałości życzę,
Kolcaty