na skrzydłach snu

[janusz_pyzinski]

niedaleko nam do świtu
porzucone ciała
bez pościeli bez ruchu
śnią
barbarzyńsko zniekształcony
pejzaż
usłyszaną w dzień
tęsknotę do gniazda
przepaść
rodzi potrzebę
posiadania skrzydeł
abstrakcja lotu zniewala
wywołując chwilę
fizycznego bólu
upadku w cień
wspólnego nieba nie będzie
ukołysz mnie obejmij
zanim skończy się sen
niech kwitnie
na kobiercu mchu
paprocią

[Goya Abramowicz]

Paproć...Jej kwiat jest symbolem egoistycznego skarbu. Skarbu zabijającego duszę , która nie mogąca podzielić się swym szczęściem z innymi, umiera by być wolna...Resztę łykam ;) (I jak mi Ciebie oceniać, gdy tajemnice już nimi nie są...;) Ale , wiem czego nie chcę, i to daje mi prawo ;) )