nocą w Borach Tucholskich

[Kornelia Zawrzykraj]

Gdy słońce przymknie powieki
I cień nie tropi chodzenia
Po szmerze poznasz toń rzeki
W borze umilkną stworzenia

I wtedy dopiero poczujesz
Prawdziwą zmysłów lawinę
Każdy ton szmeru smakujesz
Każdą na twarzy drobinę

Dyrygent wiatr konarami stuka
Strojąc je jakby specjalnie
Puchacz gdzieś głucho zahuka
Z puszczykiem tworząc arię

Cis igieł szarością mamrocze
Truciznę skrywając w kieszeniach
Wierzba plecie z gałęzi warkocze
Brzoza z garbem poglądy wymienia

I nawet, gdy liść zeszłoroczny
Umawia się z nowo przybyłym
Usłyszysz to w lesie tym mrocznym
I będziesz dla niego miłym

[Jacek_Suchowicz]

bardzo lubię takie wiersze - słyszę las
duży +
Pozdrawiam Jacek

[Leon Gutner]

Pani Kornelia świetnie się czuje w borach tucholskich i całkiem nieźle w krainie rymu ...
A ja czuję się świetnie kiedy czytam wiersze Pani Korneli ..
Ciekawy odbiór przyrody ...

Podobało mi się pozdrawiam L.G.