ty który błądzisz

[janusz_pyzinski]

ty bezimienny
który kolory głazów odkrywasz
bo przecież wszystko ma swoją przyczynę
ty który błądzisz
mając już wskazaną drogę
poszukujesz swojej
czym będziesz gdy wszystko osiągniesz
a właściciel ciszy drzwi za tobą zamknie
ty który ciągle szukasz nieswojego ego
pod własne nogi rzucasz kłody czasu
ty który wierzysz wciąż w rozbieżność losu
w oczekiwaniu zbyt łatwych przeznaczeń
swój los odnajdujesz tylko przez przypadek
czym będziesz kiedy umrą wszystkich snów etosy
a dzień kolejny drogi nie wyznaczy
ty który strącasz z nieba wszystkie gwiazdy
szukając swojej tej jednej jedynej
co będzie gdy niebo całkiem ogołocisz
i zachwycony pustkę nieba znajdziesz
ty który mieszasz z sobą skutek i przyczynę
w tyglu wspomnień dawno zapomnianych
czemu pamięć zdarzeń tamtych nie dostrzega
w domowych Wieczerników progach
gdzie w drzwiach czas klęcząc wypłakał odpusty
jak zbyt sugestywnie przypomniany anioł
ty który pragniesz nurzać sie w wielkości
każdą wielkość bezmyślnie odrzucasz
swą pantonimą wśród drobiazgowych doskonałości
w koleinach życia topisz świętości saboty
podobny wszystkim Józefom i Mariom
chronisz kołyski urojonych marzeń
utopią żagli wiarą w dobre wiatry
wypływasz w morze nie zabrawszy mapy
paląc za sobą wszystkie mosty
nie chcesz budować Panteonu
mówisz że tylko grafomani się powtarzają
w smaku i zapachu chlorowanej wody
odchodzisz jakby nic się nie stało
gdy napoczęty bochen chleba
zawisł księżycem w ustach nieba
kiedy wciąż na plaży gonisz cienie
zachodzących słońc szukających wczoraj
odchodzisz jakby niewidzialny ktoś
podarował ci czas i zapomniał o nim
w spiżowym oddechu dzwonu
trudno zakwitnąć miłością
i w zamkniętych drzwiach
oczekiwać powrotu

[Wątpliwy]

Powrót
nieoczekiwany zwykle bezimiennego czeka
nie czeka miłość, znajoma gwiazda, smak wytrawnego wina
ale drzwi otworzą się same
to one są tym znajomym światem
bezimienny
łatwowierny
wystawiony
zniesławiony
czuje tak samo...