łódź

[poeta2000]

Trzymając się kurczowo
kawałka spróchniałej deski,
pozostałości po mim galeonie wspaniałym,
dryfuję.

I nagle ratunek – widzę łódź.
W niej jakaś postać stoi
wyciągając ku mnie dłoń.

Płyniemy dalej razem.
Bezpieczny już, spokojny
i zasłuchany w opowieści mej pani.

I gdy wydaje mi się, że wszystko już wiem,
na fundamencie łodzi, gotowym nowy postawić galeon,
ona odchodzi, znika jak mara.

A ja zostaję sam, na łodzi, na morzu.
I tęsknię do opowieści mej pani, zapominając
by wyciągnąć z nich przewodnią myśl.

[Tommy Jantarek]

Ach, jaki wzruszający obrazek, no i co z tego, tylko obrazek. Wręcz opowiadanko.
"I gdy wydaje mi się, że wszystko już wiem,
na fundamencie łodzi, gotowym nowy postawić galeon" - na środku morza, ledwo odratowany, chce peel galeon budować, to ja mu powodzenia życzę. Wiem, to kwestia wyobraźni, ale bez przesady, to poezja miała być, a nie opowiadanie fantastyczne.
"A ja zostaję sam, na łodzi, na morzu" - tą łodzią to po piasku peel raczej nie dryfował, a że na łodzi już był, to wcześniej było, nie widzę potrzeby powtórzenia.

[poeta2000]

Pragnę tylko nadmienić, że galeon w tym wierszu to metafora, a łódź to symbol(dość oczywisty). Czekam na dalszą krytykę z fascynacją i zniecierpliwieniem.