nie dzieje się nic

[marti krűger]

w środku wczesnego popołudnia na przełomie miasta
i wsi, dojrzewa lato. nieopodal stóp wrze weekendowa woda.
w niej cała zieleń migocze. i światła nadjeżdżających samochodów,
z dala i nieopodal. brzmią leniwe rozmowy, plusk wody
rozbiera młodość, a olejki o zapachu różaneczników tuszują starość


i kwitnie w pełnym słońcu. jeszcze tak bardzo jej nie ma.
trzeba uważać, żeby nie przegrzać oczu, a potem nie przeziębić.
wszystko jest jak się patrzy. czasem zbyt odległe i nie dla mnie.
kamienice odsłaniają się cieniste. podpiwniczenia zapraszają
wysportowanych panów. będę przeglądał szkła okularów


od wewnątrz. trzydzieści kilka stopni zmusza do refleksji,
ciało ma tyle samo. i tęskni się do wiosny. do promieni
długich falowanych, bądź czeka na jesień wcześnie dojrzałą.
leżąc, dokonujemy trudnych wyborów. nieruchomo płynie czas
bez problemów z sobą – dokąd wiedzie droga?

[Judyt]

czytało się jakby promienie przesuwały się
z kamienicy migotały zielenią i życiem, które
obok, a podm.liryczny gdzieś w spokojnej
ciszy, polanie obserwował w okół znajdujące się
przestrzenie, pełne świeżości, chociaż to nie leniwe
odpoczywanie bo w szkła okulara zaglądanie,
pozdrawiam ciepłoniaście