Róża II

[Mateusz-_Ulvhedin]

W twoim domu
wisi czarna ususzona
utrwalona promieniami uczuć.

Czarna jak węgiel,
a jednak ogień jej nie trawi.
Jak Feniks z popiołu powstała
odrodzona uczuciem.

Łodyżka i liście wyszarzały,
poczerniały płatki,
kolce jeszcze stwardniały.

A jednak wciąż trwa.
Uschła i żywa zarazem.
W naszych sercach
wciąż rozkwita-
pierwszy pocałunek,
tak, ona pamięta.

Zimne zdenerwowanie
i ciepłe rozluźnienie,
czarna i czerwona,
kłująca i łaskocząca.

W naszych oczach
wciąż mieni się
serca kolorem.

Wokół zalega cisza,
rozbrzmiewająca
stukaniem serca.

Czarny to nie ciemność,
to jasne wspomnienie
rozświetlające trudności
i wszelkie wątpliwości.