Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

wcale cię nie kocham Pralinko
jedynie snuję dla ciebie ten wiersz
jak jedwabnik znaleziony w szafce
między konserwami a butelkami po mleku

a mogliśmy być parą spodni
które mój sąsiad zakłada w niedzielne popołudnie
biorąc za żonę swój starokawalerski płaszcz i parasol
by później zasiąść przed telewizorem drapiąc się po jajach

teraz nasze marzenia koczują w zapłakanych kątach
nasi przyjaciele grają w ping ponga schowani
za niewidzialną bramą łapiąc kolejne hausty szczęścia
nasze rozmowy spoczywają szczelnie zamknięte w słoikach

po dżemie i kawie bowiem stało się co się stać musiało
ogromne wieże wypełnione ogniem skurczyły się
do rozmiarów pieniążka który trzymam w portfelu
aby zadośćuczynić temu czego nie ma i nigdy nie będzie

gnąc w ręku ten papierek myślę o tobie
stale i zachłannie patrząc na przepływające
po Wiśle statki odmierzając czas który mi pozostał
na dotarcie do domu gdy zasiądę przed telewizorem

przed książką przed kartką i wreszcie po całym dniu
pełnym ciebie i ogołoconym z ciebie
tak jak mnie uczył mój przyjaciel pancur Mosze
podrapię się po jajach najczulej jak umiem.

Opublikowano

Zró z tego dwie zwrotki:)
rozwleczone do nieprzytomności, chyba lepiej "jajach" niż jajcach, które mimo klamrowanego zaistnienia w tekście - mają tu znaczenie marginalne dla sprawy, a jak znam życie - będą zauważone w większości komentarzy, co spowoduje odejście od tekstu, w którym jest wiele ważnych rzeczy. Tylko stanowczo dieta cud potrzebna, bo tak, to z lekka przynudzawka.
:)

pozdrawiam - mirka

Opublikowano

No Wie Pan, drapanie się po jajach to trochę nie tak. Jest to zwrot wulgaryzmu podwórkowego. Proponuję zaprzyjaźnić się z Brzechwą. Troche ogłady... Dolączam się do krytyki poprzedników.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



chyba poprzadniczki wladziu
drapanie sie po jajach podoba sie a mnie sie nie podoba
cos wladziu mowiles o wlasnym patrzeniu
szybko wladziu zapomniales

a dotyk niech sobie daruje te marne figle nie zycze sobie
Opublikowano

Bufonik - Naucz się czytać po polsku to może zrozumiesz co napisałem. Mi się ten wierzsz również nie podoba. Jest wulgarny. Nie powinno się używać takich słów w kawiarence "poezja".

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



a rzeczywiscie, przepraszam, już tak mnie tutaj wszyscy atakuja, że nie odrozniam dobra od zla. ale widzi pan, pan napisze, ze wiersz kiepski a jakis dotyk będzie dawal srodki na przeczyszczenie, bo jest pewnie kolezanka autora i mimo, ze wiersz to dno, to i tak jest super. takie tutaj zwyczaje panuja.
Opublikowano

Panie bufon - daj Pan jakiś wiersz, chętnię docenię
Poza tym, nie napisałam że wiersz jest super. Gdyby Autor był moim kolegą, komentarz byłby ostrzejszy. Kto, jak nie dobry znajomy - powinien pisać ostro? Znajomym bardziej zależy, żeby tekst był dobry.

A Pan lata jak odrzutowiec po tekstach i sadzi komentarze poniżej poziomu morza. Fee.

jakiś dotyk

Opublikowano

Taki wulgaryzm w kawiarence "Poezja polska" nie powinień istnieć. Zwróćmy uwagę , że mogą to czytać nie tylko tacy KRYTYCY jak Pan ale również dzieci ze szkoły podstawowej. I co wyniosą? wulgaryzm podwórkowy. Każdy wiersz jest uczuciem przekazanym w odpowiedniej formie, a jeżeli o takie "Uczucia " chodzi, to proszę sobie wydrókować i po poduszzzkę. może coś się w nocy stanie.

Opublikowano

Dotyk - nie latam, po prostu atakuje kazdy slaby wiersz - jakbym latal to bym pod kazdym wpisywal glupoty a nie wpisuje. znajomy ktory tutaj drukuje i mi forum polecil mowil ze w z to normalne. nie mial racji - ocenilem tutaj kilka najslabszych tekstow i od razu awantura. a ja pomimo tego, ze nie naciskam nszych znakow (juz z nerwow) - na tym sie znam.

Wladzio - tutaj masz racje - kloace ja tez mowie - nie, nawet powiedzialem to pod k. cecherzem., gdzie jest jeszcze gorsza kloaka niz tutaj. i dzieci czytac to moga.

Opublikowano

Mają Panowie całkowitą rację. Te słowa, których nie godzi się przytaczać: aż dziw bierze, że to napisałem. Nie potafię wyrazić jak mi jest teraz wstyd i głupio. Panie smerfie, chylę czoła przed Pańskim ostrym jak szpicruta intelektem analityka. Liczę na dalsze równie inteligentne i konstruktywne komentarze pod moimi wierszami. Zazdroszczę Panu tego warsztatu. Swoją drogą, niech mi Pan powie: jak Pan to robi? Panie Władziu, chylę czoła przed Pana manierami. W kawiarence z napisem poezja takich słów nie godzi się używać z całą pewnością. Już wyraziłem zresztą moją skruchę. I te dzieci. Szkoda gadać. No nie pomyślałem o dzieciach. Nic nie usprawiedliwia mojego braku odpowiedzialności. Panie Władziu, pozwolę sobie jednak na małą uwagę skruszonego grafomana: "drukować" się pisze przez "u" a nie przez "ó", jak to Pan to pewnie przez pomyłkę napisał. Panowie dziękuję Wam. Jestem Wam szczerze zobowiązany. Może dzięki Waszym uwagom czegoś się w końcu nauczę. A trzeba przyznać, w porównaniu z Wami mało umiem. Ba, w porównaniu Wami ja nie umiem nic. Dzięki Wam chyba sięgnę wreszcie po rozum do głowy. Jestem pod wrażeniem i jeszcze raz szczerze dziękuję.
Pani Mirosławo, dziękuję za poczytanie i uwagi. Pozdrawiam.
Michał

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Oni. Nie było nikogo więcej. Tylko oni — jakby wszechświat skurczył się do ich ciał, do języków rozpalonych do białości, na których topi się stal. On — eksplozja w kościach, żyły jak lonty dynamitu, śmiech, co kruszy skały, rozsypując wieczność w pył rozkoszy. Melodia starej kołysanki zdycha w nim w ułamku sekundy. Ona — pożoga bez kresu, ziemia spopielona tak głęboko, że każdy krok to rana w skorupie świata, pamięć piekieł wyryta w skórze. I na ułamek sekundy, między jednym oddechem a drugim, przemknął cień dawnego uśmiechu, zapomnianego dotyku, kruchej obietnicy z przeszłości. Zgasł, zanim zdążył zaboleć, rozsypany w żarze. Oni — bestie w przeżywaniu siebie, studenci chaosu, co w jednym spojrzeniu rozpalają gwiazdozbiory. Usta — napalm, gotowy spalić niebo. Języki — iskry w kuźni bogów, wykuwające pieśń końca i początku. W żyłach pulsuje sól pradawnych mórz, czarna i lepka, pamiętająca krzyk stworzenia. A nad nimi, gdzieś wysoko, gwiazdy migotały spokojnie, obojętne na szept letniej nocy. Powietrze niosło zapach skoszonej trawy i odległej burzy. Świerszcze grały swoją dawną melodię, jakby świat miał trwać wiecznie w tym milczącym rytuale. Głód miłości? Tak, to głód pierwotny. Stare auto ryczy jak wilk, który pożera własne serce. Ośmiocylindrowy silnik — hymn porzuconych marzeń, pędzi na oślep, bez świateł, z hamulcami stopionymi w żarze. Litość? Wyrzucona w otchłań. Paznokcie ryją skórę jak sztylety, krew splata się z potem — rytuał bez świętości, bez przebaczenia. Każda rana tka gobelin zapomnianego piękna. Ciała wbijają się w siebie, jak ostrza w miękką glinę bytu. Każdy dotyk — trzęsienie ziemi w czasie. Na ustach smak krwi, słony, metaliczny — pieczęć paktu z wiecznym ogniem. Tu nie ma wakacyjnych uśmiechów. Są bestie, zerwane z łańcuchów genesis. Nikt nie czeka na odkupienie. Biorą wszystko — sami. Ogień nie grzeje — rozdziera, topi rozum, wstyd, imiona, godność, istnienie. Muzyka oddechów, ślina, zęby — taniec bez melodii, ciała splecione w spiralę chaosu. Język zapomina słów, dłoń znajduje krawędź ciała i przekracza ją w uniesieniu. Paznokcie na karku — inskrypcja życia na granicy jawy. Nie kochali się zwyczajnie. Szarpali się jak rekiny w gorączce krwi, jakby wszechświat miał się rozpaść w ich biodrach, teraz, już,. natychmiast. Noc ich pożerała. Oni — dawali się pożreć. Serce wali jak młot w kuźni chaosu, ciało zna jedno prawo: więcej. Więcej tarcia, więcej krwi, jęków, westchnień, szeptów bez imienia. Asfalt drży jak skóra, jęczy pod nagimi ciałami, lepki od potu, pachnący benzyną i grzechem. Gwiazdy? Spłonęły w ich spojrzeniach. Niebo — zasłona dymna nad rzezią namiętności, gdzie miłość rodzi miłość, a ból kwitnie w ekstazie. Miłość? Tak i nie. Ślad, co nie krwawi, lecz pali. Ciało pamięta ciało w dreszczu oczu i mięśni. Chcieli wszystkiego: przyjemności, bólu, wieczności. Ognia, co nie zostawia popiołu, tylko blizny. Kochali się jak złodzieje nieba — gwałtownie, bez obietnic. Na końcu — tylko oni, rozpaleni, rozdarci, pachnący grzechem i świętością. Źrenice — czarne dziury, pożerające światło. Serca — bębny w dżungli chaosu. Tlen — narkotyk, dotyk — błyskawica pod skórą, usta — ślina zmieszana z popiołem gwiazd, i ich własnym ciałem. W zimnym świetle usłyszeli krzyk — gwiazdy spadały w otchłań. Cisza. Brutalna, bezlitosna, jak ostrze gilotyny. Ciała stęknęły pod ciężarem pustki. Czas rozdarł się na strzępy. To lato nie znało przebaczenia. Zostawiło żar, popiół, co nie gaśnie, wolność dusz w płomieniach nocy. Wspomnienie — nóż w serce, gorzkie jak krew wilka, który biegł przez ogień, nie oglądając się wstecz. Świat przestał istnieć. Został puls płomienia, trawiący wszystko, bez powrotu. Nie mieli nic. Ale nawet nic nie pozwoliło im odejść. Więźniowie namiętności — płomienia bez końca, który pochłonął ich ciała i dusze w jeden, bezlitosny żar. Żar serc.      
    • @Waldemar_Talar_Talar anafora bardzo bardzo dobra
    • @Naram-sin  zmieniłam. Po powtórnym czytaniu- druga strofa coś mi nie tak, czasem nie widzi się po sobie. Dziękuję
    • @Maciek.J Nasza Polska jest piękna= cała. dzięki @Robert Witold Gorzkowski dziękuję @Naram-sin  dziękuję.   @Alicja_Wysocka dziękuję @Jacek_Suchowicz piękny Twój wiersz @Roma, @Rafael Marius, @Andrzej P. Zajączkowski dziękuję bardzo
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...