Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

ukrywamy w sobie tyle kłamstw
a każde jak ciekłe srebro wypełnia
okłady nie zbiją temperatury
gdy płonie ślina pod naporem
myśli rozsypują się jak wiśnie
wytrącone z dłoni

leżą
świnią pod murem
broniąc dojścia
prawdy

na własny użytek

Wersja Baby Izby

skrywane kłamstwa
jak ciekłe srebro
wypełniają okłady

nie zbiją temperatury
gdy płonie ślina
pod naporem myśli

rozsypują się jak wiśnie
wytrącone z dłoni
leżą

świnią pod murem
broniąc dojścia
prawdy

na własny użytek

Opublikowano

Też spodziewałem się czegoś innego, po przeczytaniu tytułu.

Ciekłe srebro to mocna trucizna. Czy kłamstwa działają podobnie?
Myślę, że do bardziej zalezy od tego JAK się kłamie i w JAKIEJ DZIEDZINIE.
Jest dużo tzw. białych kłamst, które chronią uczucia innych osób, a nie oszukującego.
Zaś osoby, nie potrafiące kłamać są dysfunkcjonalne i nie radzą sobie w życiu.

Wybacz stasiu, że wzięło mnie na psychologizowanie. Studia spaczają :P

Pozdrawiam Cię ciepło
Coolt

Opublikowano

widzę Stanko, że nie próżnujesz - w odróżnieniu
od baby. Ja teraz więcej czytam.
Moje odczucia po przeczytaniu: "każdy chowa w szafie trupa",
tak, ale może jednak nie każdy? Może jednak?
Ja troszkę pogmerałam w Twoim wierszu i wiem, że tak lubisz,
bo zawsze możesz z czegoś skorzystać, lub - nie.
A Ty wiesz najlepiej!

skrywane kłamstwa
jak ciekłe srebro
wypełniają okłady

nie zbiją temperatury
gdy płonie ślina
pod naporem myśli

rozsypują się jak wiśnie
wytrącone z dłoni
leżą

świnią pod murem
broniąc dojścia
prawdy

na własny użytek


Ślę serdeczności
- baba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tea co to jest Tea...? na początku silny demon nieomal materialny, wielu się nią krztusiło. odpadła z naszych orbit, zginęła w popiele , nikt jej nie chciał miała zbyt dużą masę Radu , drażniła ,  ze skrajności w skrajność i nigdy za dużo . Miary, straciła miary bo ponieważ , lepiej nie waż, zostało trochę helu, ale pies woli mięso, rybę też zje. Nie zamykaj oczu , jutro może być zaskakująco inne, jak wątły mak , jak płatki róż, czerwień jest błękitem . Koszmar się rozpłynął ale smutek pozostał. 
    • @Waldemar_Talar_Talar Dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Szukałem balsamu — na blizny, na echo dawnych ran; nostalgia, jak woda w starych kadziach, rozlewa się po grudniowym niebie.   Chłód spuszcza głowę, rozkłada woal szronu, szepcze do siebie po cichu i nie patrząc w przód — idzie dalej.   Na parapecie czarny kot jak przecinek w zdaniu dnia, straszy sikory drżeniem ogona, jakby bronił tajemnicy zimy.   Bo czasem najgłębsze ukojenie znajduje się dopiero wtedy, gdy odczytasz własne rany jak mapę powrotu do siebie.   Wiesz kiedy nasze dłonie spotkają się w pół drogi, zgaśnie ciężar zim lecz błogi rytm nigdy nie wróci.   I co wtedy ? Czy już bez lęku przyjmiemy swoje słowa, jakby bliskość była pieśnią, nową prostą formułą - zostań.    Boję się odpowiedzi, bo może nie będzie w niej gwarancji może bliskość nie być hymnem lecz zgodą na brak melodii.
    • @Rafael Marius anioł ze mnie taki szybko gojący:) noga już prawie nie boli, może troszkę, w nocy się budziłam, czułam równie, już jest stabilna noga:)
    • Dwadzieścia lat w ciemnym lochu. Dwadzieścia lat odbijania się niczym Piłka od krat i stalowych wrót. Ocierania się o szare betonowe ściany   Na spacerniaku, jak na wybiegu dla psów. Klawisz na klawiszu brzęczał głośno, Choć nie było tam pianina ni akordeonu. Dzisiaj siedzę na kamieniu polnym,   Sama jak palec u ręki, łzy leję, łkam Na widok słońca, które chowało się Przede mną ze wstydu przez tyle lat. Nawet teraz, gdy rzucę okiem wokoło,   Nie widzę swego cienia, nawet śladu, Jakby mnie nie było; czy zostałam duchem Niewidzialnym, nocną zjawą, marą? Dłubię patykiem w ziemi, rozmyślając   Co dalej, jak wstać na nogi, gdzie iść? Świerszcz w trawie dla mnie nie zagra, Kundel ze wsi wyszczerzy tylko kły. Powlokę się przed siebie, mocno trzymając   Swoje łachmany, nim odbierze je złośliwy wiatr, A błotnista ziemia wessie drewniane chodaki. Mój cały dobytek zebrany w te stracone I przespane dwadzieścia ostatnich lat. @infelia Inspiracją - serialowa Pati.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...