Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Zgadzam się:)

Rozumiem, że jesteś przywiązany do pięciu ostatnich wersów,
ale moim zdaniem są one zbędne. Nie namawiam cię rzecz jasna
do niczego, wyrażam tylko swoje odczucia.

Wiersz naprawdę klarowny i napisany z polotem:)

Hej!


pięknie dziękuję:)
skoro tyle osób wytyka te wersy, to jeszcze przemyślę:)
pozdrawiam
Opublikowano

codzienność, MP3 na uszach peela, miasto (poranne?wieczorne?);
ale kwiecień nie jest codziennością; gdyby w tytule był marzec albo wrzesień - dla wiersza byłoby to obojętne (nawet dla rozbierających się ze znaczeń kobiet);
pointa sugeruje ucieczkę czasu (mgnienie wiosny)?
- i co z tego?
J.S

Opublikowano

i od razu przypomniało mi się że nada iśc na działke i co nieco wydrzeć ziemi, wcisnąc się klinem w zimnicę i do roboty, by nie mieć czasu na siedzenie przed kompem
bardzo sugestywnie wdrążyłam się w ten wiersz;)
tyle że na odwrót z twoimi kobietami, na działkę w kwietniu trzeba się przyoblec bo psikuśna pogoda.
:):):)
serdecznie Marcinie z plusem za wiersz

Opublikowano

najbardziej lubię ten czas kiedy lato
ma się dopiero zacząć a kobiety
zrzucają niepotrzebne

rano chłód jak klin wchodzi
w miasto tramwaj i słuchawki
taki rodzaj łączności z innym
to nic że wokalista był pijany
i niewiele mógł

z odry wypełza
mdlący zapach ziemi
pierwsze światło i cegły
błyszczące neonem

więc co?
to już?
teraz?



Mnie też się podoba ta wersja.Ciepło i jasno..,pachnie mi ten wiersz..Ocena na b.dobry.Dodaję do ulubionych.Pozdrawiam:)

wreszcie czas
żeby nie mieć czasu?

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tea co to jest Tea...? na początku silny demon nieomal materialny, wielu się nią krztusiło. odpadła z naszych orbit, zginęła w popiele , nikt jej nie chciał miała zbyt dużą masę Radu , drażniła ,  ze skrajności w skrajność i nigdy za dużo . Miary, straciła miary bo ponieważ , lepiej nie waż, zostało trochę helu, ale pies woli mięso, rybę też zje. Nie zamykaj oczu , jutro może być zaskakująco inne, jak wątły mak , jak płatki róż, czerwień jest błękitem . Koszmar się rozpłynął ale smutek pozostał. 
    • @Waldemar_Talar_Talar Dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Szukałem balsamu — na blizny, na echo dawnych ran; nostalgia, jak woda w starych kadziach, rozlewa się po grudniowym niebie.   Chłód spuszcza głowę, rozkłada woal szronu, szepcze do siebie po cichu i nie patrząc w przód — idzie dalej.   Na parapecie czarny kot jak przecinek w zdaniu dnia, straszy sikory drżeniem ogona, jakby bronił tajemnicy zimy.   Bo czasem najgłębsze ukojenie znajduje się dopiero wtedy, gdy odczytasz własne rany jak mapę powrotu do siebie.   Wiesz kiedy nasze dłonie spotkają się w pół drogi, zgaśnie ciężar zim lecz błogi rytm nigdy nie wróci.   I co wtedy ? Czy już bez lęku przyjmiemy swoje słowa, jakby bliskość była pieśnią, nową prostą formułą - zostań.    Boję się odpowiedzi, bo może nie będzie w niej gwarancji może bliskość nie być hymnem lecz zgodą na brak melodii.
    • @Rafael Marius anioł ze mnie taki szybko gojący:) noga już prawie nie boli, może troszkę, w nocy się budziłam, czułam równie, już jest stabilna noga:)
    • Dwadzieścia lat w ciemnym lochu. Dwadzieścia lat odbijania się niczym Piłka od krat i stalowych wrót. Ocierania się o szare betonowe ściany   Na spacerniaku, jak na wybiegu dla psów. Klawisz na klawiszu brzęczał głośno, Choć nie było tam pianina ni akordeonu. Dzisiaj siedzę na kamieniu polnym,   Sama jak palec u ręki, łzy leję, łkam Na widok słońca, które chowało się Przede mną ze wstydu przez tyle lat. Nawet teraz, gdy rzucę okiem wokoło,   Nie widzę swego cienia, nawet śladu, Jakby mnie nie było; czy zostałam duchem Niewidzialnym, nocną zjawą, marą? Dłubię patykiem w ziemi, rozmyślając   Co dalej, jak wstać na nogi, gdzie iść? Świerszcz w trawie dla mnie nie zagra, Kundel ze wsi wyszczerzy tylko kły. Powlokę się przed siebie, mocno trzymając   Swoje łachmany, nim odbierze je złośliwy wiatr, A błotnista ziemia wessie drewniane chodaki. Mój cały dobytek zebrany w te stracone I przespane dwadzieścia ostatnich lat. @infelia Inspiracją - serialowa Pati.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...