Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

nasze jeziora

Marlett
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Marlett

Marlett

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

kiedy znowu dostałeś wzrok
dla ciebie tracę oczy
kiedy już możesz do mnie mówić
więcej powiedzieć nie mogę

chodziłam naprzeciw pusta drogą
tam wszędzie gdzie bywałeś ślady
rozwiane wiatrem w muszlach
odbite od brzegu wracają pragnienia

to nic że późna pora potrzebne
jak nigdy są twoje słowa i sen
jest jeszcze jeden nieprześniony

nie boję się odkąd jesteś

1
Judyt

Judyt

Opublikowano
Opublikowano

no no ciekawie Marlettko, tak się czytało jakby piszący
chodził w jakimś śnie, może się nie wyspał i tak zawiewało
nad morze czy plaże, czy piaskiem sypało, a tam..
tak coś się widziało,
pozdra. ciepła

teresa943

teresa943

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nie boję się odkąd jesteś

chodził, szukał śladów, rozmyślał i odnalazł,
teraz nie boi się, bo wierzy w obecność;
z całego wiersza emanuje wewnętrzny pokój,
który udziela się czytelnikowi (podzielam odczucie Judyt)

serdecznie pozdrawiam
-teresa
Marlett

Marlett

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nie boję się odkąd jesteś

chodził, szukał śladów, rozmyślał i odnalazł,
teraz nie boi się, bo wierzy w obecność;
z całego wiersza emanuje wewnętrzny pokój,
który udziela się czytelnikowi (podzielam odczucie Judyt)

serdecznie pozdrawiam
-teresa
Tereso!
Bardzo dziękuję za interpretację.
Zawsze jesteś mile widziana.
PozdrawiaM.
Judyt

Judyt

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Judyto!
Czytasz wiersze więc wiesz że wiele wody i wiatru:)
Ciepło pozdrawiaM.
tylko dzisiaj ( a wiem), bo tak to jakoś mnie wcina cuś
jak się złom zepsuł to tak jest, ale coś tam zerkam
i co mi z tego- prawie tak do upadłego>?
ciepło równie
teresa943

teresa943

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nie boję się odkąd jesteś

chodził, szukał śladów, rozmyślał i odnalazł,
teraz nie boi się, bo wierzy w obecność;
z całego wiersza emanuje wewnętrzny pokój,
który udziela się czytelnikowi (podzielam odczucie Judyt)

serdecznie pozdrawiam
-teresa
Tereso!
Bardzo dziękuję za interpretację.
Zawsze jesteś mile widziana.
PozdrawiaM.

Bardzo mi miło, Marlett.

Serdeczności
-teresa

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Agnieszka Charzyńska
      Porządek

      Przez Agnieszka Charzyńska · Opublikowano

      Urąga swym sąsiadom stary Dzban miedziany: Ty, Rondlu, masz od roku rączkę ułamaną, Ty zaś, mój towarzyszu, polewany Garnku, Więcej plam masz sobie niż kram na jarmarku Miewa rys rozmaitych i plamek i dziurek. I ty, Miso, nie błyszczysz już niby marmurem, Lecz na obłym swym ciele kurzu trzymasz warstwę. A nawet ulubieniec niektórych Naparstek Coraz bardziej sczerniały latami się robi, A podarta Serweta stołu już nie zdobi. Posmutniały naczynia, zmarkotniały sprzęty, Wtem odezwał się Tłuczek, cóż, dyskutant wzięty. I mówi: Niech nam Dzbanek wyrzutów nie czyni, Nikt z nas tu nie jest winny, tylko – Gospodyni…
    • Simon Tracy
      Choć tyle mogę zrobić

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Jestem obcy. Obcym ciałem w obcej rasie. Podróżnikiem w czasie, który jak duch pojawia się w przypadkowych miejscach w czasie zimowych nocy. Pojawiam się przy tych, którzy zdecydowali. Są pewni i zdeterminowani. Dla tych, którym kości losu zawsze wyrzucają, jedynie dwa zera. Pojawiam się w rogach pokojów. Ciemnych, zaniedbanych i zapuszczonych. Tonących w latach, nieleczonych depresji. Czasami podam, wypolerowaną broń, innym razem wyrównam przygotowany sznur. Czasami, proszą mnie bym napisał list w ich imieniu, dla przyjaciół i rodzin. Najczęściej mam lub ojców.  Zanim wezmą tabletki i popiją krystalicznie zimną wodą.  Proszę ich tylko o podpis. Patrzę jak długopisy wypadają im z drżących rąk a łzy zraszają kartki. Wiem, że chociaż tyle mogłem zrobić. Być przy nich do końca. Bywa, że nazywają mnie aniołem stróżem. Dziwna to funkcja dla anioła śmierci. Nie ma tutaj miejsca na litość. Słabość. Sumienie. Na niespodzianki i uczucia. Nic co ziemskie nie może  trwać w tych sercach. Dalej wolne duszę. Idźcie za światłem gwiazd. Wyleje Was na cmentarne aleje poświata pełni. I będziecie mogli ucztować i bawić się aż do brzasku. Tylko życie ogranicza. Śmierć jest wyzwoleniem.     Nie bójcie się wilka, który chyłkiem sunie za wiktoriańskimi nagrobkami i grobowcami. On wie jaki dziś dzień. Najkrótsza noc w roku. Ghoule wyją cichutko, bawiąc się skrzypiącymi krzyżami  i drzwiczkami grobowców. Piękna, dostojna, wysoka postać w gotyckiej sukni jedwabnej o barwie kruczej, brodzi w chłodnej mgle do kostek po funeralnej trawie. Czasami poprawi kapelusz z koronką, która zakrywa jej szczelnie twarz. Innym razem pozbawi się niewygodnych pantofli i jak rusałka boso, bieży pomiędzy  świec ognikami. Zdarza się i tak, że pozdrowi przedziwnym ukłonem wilka, który wyskoczy przed jej oblicze nagle zza grobu. Ma w zębach róże, której nikomu nie odda. Niesie ją na jedną, zapomnianą wydawać by się mogło mogiłę. Tam czeka zawsze tej nocy co rok,  milczący jegomość. Szlachetnie widać urodzony i ubrany zgodnie  z najnowszą modą. Jego postać zawsze jest w półcieniu ukryta więc godności jego odgadnąć nie sposób. Odziany jest w schludny frak i woskowane spodnie. Ma skrojony melonik i laskę ze srebrną główką wilka. Wilk tylko jemu odda kwiat.  A przybysz ułoży go u wezgłowia grobu. Nie modli się ani nie kontempluje. Odchodzi wraz z wilczym towarzyszem w gęstniejącą mgłę. Ku bramie cmentarnej. Czasami jeśli ich drogi są sobie skrzyżne, pozdrowi gotycką piękność w sukni. On znika wraz z wilkiem za bramą. Ona najpewniej szuka schronienia  w swoim grobowcu. Róża na grobie, szybko zamienia się w kałuże ciemnej krwi. A może wina. Dziwny przybysz zawsze gdy się tylko zjawia to wychyla jeden kieliszek. Za spotkanie. Za dawne czasy. Za pamięć. Od przeszło stu lat. Rokrocznie. Kogo to grób spytacie? Poety, odpowiem. Samotnika i samobójcy. A w grobowcu nieopodal, szykujące się już do snu, po przechadzce.  Widmo jego miłości. Jego pragnienia. Jego szaleństwa. Jego wyśnionej kochanki.    
    • Marek.zak1
      Fragment mojej książki.

      Przez Marek.zak1 · Opublikowano

      2 uwagi: -powiedzenie: "gdie rabotajesz, nie jebiosz" sprawdza się wszędzie,   -karzesz - od karać, ale każesz od kazać. 
    • Natuskaa
      dnia o godzinie

      Przez Natuskaa · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Michale, rozpieszczasz mnie, choć dziś przyznaję, potrzebuję rozpieszczenia. Te nocki mnie wykańczają, ale kawa, ciastko i dobre słowo dają siłę na przeżycie... tej ostatniej w tym tygodniu. Pięknie Ci dziękuję, postaram się utrzymać... wróć... nadal pracować nad poziomem :)   Pozdrawiam :))
    • Waldemar_Talar_Talar
      To nie tęcza to do bólu drzwi

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Samotność to nie uśmiech to żal smutek łzy to nie tęcza - to do bólu drzwi   Samotność to nie wygrana to trudny horyzont - to nie droga o której lubimy śnić    Samotność to niepewność boi się ciemnych chwil przegrana nocy i dnia   Samotność to trudna poezja  z człowieka drwi jest grą słów która boli

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...