zadomowienie Mesjasza

[Marek Barecki]

ból wszyty potajemnie
noc rozpędzona niczym taran gładzi szkaradu rdzą
mieliśmy nowy ład lepić z słońca żebra do istnienia powołani
kark zgarbaciały od trosk może to tylko żart
smok zeżarł dziewicy dloń badż spokojem nasączony potomstwo jej zmiażdży mu łeb
czy czujesz ulgi ukołyskę
możesz trwać napawać serce dumnoty pychą
czy znasz zbawcę czy kryjesz trwogi wsad
od zewnątrz żeśmy tak bardzo w świetle dnia szablonem oszczędni
eroz myśli przebiegły
godzin pijacze orgietki
chcieliśmy mesjasza na próbę do uprzęży zadomowić
wzrok mierzy miarą marną od początku w samej sobie
smok żre ogona jestebstwo czy kochasz mnie
czy nadal jam przedsionkiem rajskich barw
potomstwo jej podobno czyni swiatu zbawienia łaznię
potomstwo nasze łże szykuje rzeźni pokutnię
komuś przeto bije dzwon
dziewicy dłoń błogosławi dusze na ślepo zawierne
ja smoka pomiot przeciagle zapytawczo drążący miłujesz jeszcze mnie
szarańczą żem ma siostro
niosącym miecz tnący obrazy miarą apokaliptu...

ja nawóz tylko mielę ozoru kłapaczem
od ze środka tylko dialog jest tak znacząco
konstruktywem owocny