Wspomnienie

[Robert Dworowski]

/Wspomnienie/

Tak strasznie i ciemno gdy noce nadchodzą burzliwe,
Wspominam wtedy te czasy beztroskiej młodości,
Krzyczałem , kłamałem , sprawiałem zawody,
Lecz ty swym ciepłem stopiłaś mit o tym.

Serce tak dobre że słyszę je jeszcze głośniej,
Bóg z zazdrości mi zabrał , chciał mieć tylko dla siebie,
Nim oczy zamknę przed snem najtrudniejszym,
Widziałem twe dłonie i twarz zmęczoną.

Tak mocno ma dusza zawyła gdy sen wieczny cię splątał,
I w pudle niesiona przez długi korytarz kościoła,
Wiedziałem i czułem że przy mnie dusza jest twoja,
Idąc słyszałem znajomy trzask kółek.

Serce moje poszło goryczą wypełnione za czarną karetą,
Do miejsca gdzie paszcze swą ziemia otwarła,
I skrzynię połknąwszy me łzy wycisnęła,
Serce działem strzelając wojnę zaczęło z myślami.


Smutek ściany maluje w mym domu co wieczór,
Swe dłonie płukając w mej duszy bezsilnej,
Już czuję jak serce mi gniecie z sił całych,
Z bólu zasnąłem i śnic chce o tobie.



Pomnik pamięci dla ukochanej matki. 20-11-2001