Budowla życia

[Minea Elizejska]

Na skraju nieba i u bram piekła
stał mój zamek – ciężka jego cegła…
Monumentalne zamczysko;
w środku ciemno, chłodno, mglisto,
ale z kilkoma dużymi komnatami,
gdzie zamieszkały uczucia z emocjami…


Pierwszą, największą z preferencjami salonu
powierzyłam królowej miłości ogromu.
Kolejną przestrzenną, co centrum miejsca później była
dałam namiętności, by swój żar w ogień roznieciła.
Trochę dalej wprowadziło się pożądanie,
bo namiętności cudownie wpływają na nie.
A na górze w zakąteczku z zielenią
cicho, skromnie czuwały wiara z nadzieją.
A na schodach i w holu radość bacznie stróżowała
i mieszkańcom wielokrotnie szczęście dawkowała.
Pilnując przy tym aby, w swej hojności
nikogo nie znudzić rajem szczęśliwości.
Na głównej wieży wartę objęły strach i przeczucie,
co o mocy złej woli myślały w każdej minucie…


Aż pewnego poranka, tuż przed samym wschodem słońca
na mury zamku ruszyła kłamstwa fala gorąca.
I razem z tchórzostwa powiewem
naruszyły budowlę z cegieł.
Z ruin mego zamku
nie wyszło cało żadne z jego mieszkańców
W gruzach odnalazłam tylko modlitewnik stary
należał do wiary…

[Darkface]

Ładne