Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

w potrzasku


Rekomendowane odpowiedzi

drzwi strażnicy muru uzbrojone
w zamki bezduszne schody
z klatki do klatki na drodze pułapki
nieugięte imadło
nie pieści

właśnie upadło najpotrzebniejsze
złośliwa twardość uwiera
nieporadność

za ścianą milczenia zwyczajne
głosy kroki śmiechy i ciała
fizycznie sprawne
jak ciernie

myśli niespokojne czepiają się muru
ramiona rozpostarte jak krzyż
na ścianie zwisające brzemię
milczy

i tylko serce odgadło gest
łza w oku bezradna zasłania
beznadziejność

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

wiesz, że mi znany wiersz z warsztatu, ale myślę,
że dobrze zmieniłaś zakończenie, bo - nie spłynęła i zmyła,
(jednak ciąży to brzemię nadal), ale "zasłania" - oddaje
co trzeba - z lekką nutka nadziei.
Serdecznie pozdrawiam, peelce - zdrowia, zdrówka i zdróweczka
z domieszką słońca -
baba

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

hyykyhm... czy ja mogę coś powiedzieć?

wyszeptam tak jak zawsze:

Droga Tereso:

- wiersz piękny wiersz zrozumiały
tylko jak na moją głowę farbami się maluję
a nie o nich rozmawia

na ten przykład:

"zamki bezduszne schody"

- po co mówić bezduszne, można przecież wyrazić tę bezduszność, niekoniecznie sprowadzając do górnolotnego i ogólnego przymiotnika

podobnie jest w całym wierszu:

"najpotrzebniejsze", "nieporadność", "zwyczajne", "fizycznie sprawne",
"myśli niespokojne", "ramiona rozpostarte", "zwisające brzemię", "milczy"

taki zbiór ogółów - to jak czarne dziury - niby jest coś ale nie potrafimy
tego schwytać wyobraźnią

proszę zwrócić uwagę jak zaczynam ten komentarz
- po co pytać skoro można od razu mówić do rzeczy

tyle moich uwag beznadziejnych

kłaniam się

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Wojtku, bardzo dziękuję za długi komentarz.
Widzisz, ten wiersz (i inne także) został "okrojony"
pod naciskiem Forum, bo moje autentyczne są ponoć
przegadane... i tu wychodzi jak mi trudno być sobą,
choć szczerze mówiąc, te wszystkie "ogólniki" dla mnie
są bardzo osobiste, więc zrozumiałe...
gdybym chciała opisać rzeczywistość,
byłaby to może proza...przynajmniej tak by oceniono...
Czy tu wkrada się "Zwątp"? Nie wiem sama...
wiem, że trudno "być sobą" (napisałam taki wiersz)
i spotkałam się z ostrą krytyką...

serdecznie pozdrawiam
-teresa
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

tak Tereso, wiersze najczęściej bywają bardzo osobiste, piszący wie o co mu chodzi ale często można mówić jasno i krótko, wiem że ni każdy ma tę zaletę( ja nie)
ale najważniejsze, to nie dac się ogłupić naciskami, umiec bronic włąsnego zdania, wybierać to co tobie pasuje a nie innym, tyle mojego
cmokam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Stasiu, dziękuję...jak zawsze szczerze i życzliwie radzisz,
ja dopiero uczę się pisać krótko, bo z racji zawodu
mam tendencję do "przegadania", a więc wiele
korzystam z warsztatów...wprawię się także
w bronieniu własnego zdania...
mam taką nadzieję

cmokam z pozdrowieniami
-teresa
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Panie Sylwestrze, dziękuję za pochylenie i komentatrz. Bardzo trafny,
bo właśnie o tę nadzieję chodziło. Co do propozycji Wojtka, to już
po części wyjaśniłam i na razie zostawię tak jak jest, ponieważ
zdania czytelników są podzielone...

serdecznie pozdrawiam
-teresa
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


... to prawda, trudno... ale i Stasia ma sporo racji, posłuchać podszeptów innych, bo czasami warto coś zmienić, sama to wyczujesz, czy z korzyścią dla wiersza... a próbować trzeba, bo chociażby ten wyżej, "W potrzasku" warto przeczytać, choć jak dla mnie, pierwsze dwa fragmenty są nieco przedobrzone, ale dalej całkiem miłe czytanie...:) Pozdrawiam.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


... to prawda, trudno... ale i Stasia ma sporo racji, posłuchać podszeptów innych, bo czasami warto coś zmienić, sama to wyczujesz, czy z korzyścią dla wiersza... a próbować trzeba, bo chociażby ten wyżej, "W potrzasku" warto przeczytać, choć jak dla mnie, pierwsze dwa fragmenty są nieco przedobrzone, ale dalej całkiem miłe czytanie...:) Pozdrawiam.

Nata, właśnie ten wiersz w warsztatach zmieniłam za radą innych...
a co do dwóch pierwszych części "przedobrzonych" nie mogę się zgodzić,
bo znam namacalnie takową sytuację...w rzeczywistości jest jeszcze gorzej,
tak wygląda samotne życie "w potrzasku"

dziękuję za komentarz i cieszę się, że choć jakieś fragmenty miło ci się czytało

serdecznie pozdrawiam
-teresa
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witaj - fajnie że zajrzałeś - moje hobby to pisanie wierszy -                                                                                                         Pzdr.
    • Pewien Tatar w Tatarstanie, by być pewnym, że jest w stania, potrzebę nagłą podsycał viagrą i sztywny leży w kurhanie.    Ten kawaler, mieszkaniec Raciąża   już pięć razy na ślub swój nie zdążał,   bo w wigilię ślubu   odwiedzał  pięć klubów   i na dobę się w nicość pogrążał.                                                   
    • Samotność na balkonie, zimny wiatr, Papieros gaśnie – czy zgaśnie też świat? Pustka mnie trawi, wciąga mnie mrok, Czy znajdę siłę, by zrobić ten krok?     Zamknięty w sobie, na balkonie stoję, Styczeń mnie dusi, chłód przenika skroń. Papieros w dłoni jak płomień nadziei, Gaśnie – jak ja – w mroźnej zawiei.   Syn w pokoju – widzi, choć milczy, Czy się nie boi? Czy lęk go ćwiczy? Patrzy na ojca – na martwe spojrzenie, Czuje tę pustkę, czuje cierpienie.   Nie jem i nie śpię, a karmi mnie mrok, Już nawet kreska nie podnosi mnie stąd. Życia balans to linia, do śmierci krok, Jak to kusi, ten spokój – może zrobię to.     Samotność na balkonie, zimny wiatr, Papieros gaśnie – czy zgaśnie też świat? Pustka mnie trawi, wciąga mnie mrok, Czy znajdę siłę, by zrobić ten krok?     Butelka na stole – znów kusi mnie z bliska, Cisza jak nóż – tnie myśli z nazwiska. Rachunki jak kule, wbite w mój dzień, Nie mogę uciec, choć błagam o cień.   Pieniądze się kończą, do pracy nie chodzę, Przyszłość mnie ściska, to śmierci zimne dłonie. Wiem, że tracę grunt, rozpacz mnie chłonie, Co z tego? I tak każdy już zapomniał o mnie.   Później chociaż zapal znicz na tablicy nagrobnej, W twarz mi już nie spojrzysz, ale może będziesz spać spokojniej.   Nie skrócę tego piekła na ziemi, na życie się nie targnę, Ale nie mam już nadziei – powoli gasnę. Nie będę tchórzem, za bardzo synka kocham, Dlatego mokrą twarz każdej nocy w poduszkę chowam. Ja i tak już umarłem, tak tylko dodam, Wycierpię ile muszę, a później skonam.   Samotność na balkonie, zimny wiatr, Papieros gaśnie – czy zgaśnie też świat? Pustka mnie trawi, wciąga mnie mrok, Czy znajdę siłę, by zrobić ten krok?   Gdy dym się rozwiewa, zostaje ta pustka, Życie to gra – przegrana za krótka. Czy mogłem coś zmienić, cofnąć ten czas? Czy to ja zbudowałem ten martwy świat?
    • @_M_arianna_ ...za późno  :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...