Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


masz rację, że niekiedy mózg odmawia posłuszeństwa. jednak gdyby człowiek nie starzał się,
nigdy by do tego nie doszło. dlatego małe dzieci potrafią zregenerować nawet poważne obrażenia.
uogólniłem, to znaczy z treści wynika, że list adresowany jest do niedoszłego samobójcy
którego udało się odratować. z własnych i jak się okazuje z listu egoistycznych pobudek
targnął się na swoje życie, a okazuje się, że targnął się na Ciało. na miliardy żywych
komórek czy drobnoustrojów potrzebnych do jego funkcjonowania z których istnienia
nie zdawał sobie sprawy (tak jak one nie zdają sobie sprawy, że żyją dla wyższego celu
- Człowieka). to jak zamach na wielomilionowe, dobrze funkcjonujące Miasto,
nieoczekiwany i niezrozumiały, będący poza wszelkim podejrzeniem, że to po prostu
ktoś ponad tym wszystkim podjął decyzję o swoim samobójstwie kataklizm.
intrygujący temat podjąłeś, nie powiem :) pozdrawiam
Opublikowano

Wiersz porusza, tym bardziej, że byłam niedawnym świadkiem procesu starzenia i przemian jakie w człowieku dokonuje choroba. Powiem szczerze, że proces eutanazji inaczej wygląda, gdy dotyczy osób obcych, albo gdy jest tylko teoretyzowaniem, a zupełnie inaczej, gdy ma związek z bliską osobą. Nie podjęłabym takiej decyzji, bo wiem, że resztę życia wypełniłabym wyrzutami sumienia.
No i oczywiście, obym też nigdy nie musiała rozpatrywać tego zagadnienia w stosunku do samej siebie.
Korzystając z okazji, chwalę też interesujące komentarze Wstrentnego, warto poczytać.

zdrowia życzę wszystkim i pozdrawiam serdecznie

ps.
czy warto komuś (oprócz szuflady)zawracać głowę porywem weny - jak widzisz sama - warto :)

Opublikowano

Dziękuję za głos Beenie M . To jest tak, że człowiek ma niepodważalne prawo do godności - przez całe życie, od poczęcia do śmierci. Można je bardzo różnie rozumieć. Nie będę analizować tego rozumienia w odniesieniu do wszystkich etapów życia, bo nie w tym rzecz.
W świetle naszej kultury, religii, w odniesieniu do ludzi , którzy w procesie starzenia, utracili autonomię (również w wyniku degradacji umysłu), zapewnienie poczucia godności w uproszczeniu, podlega na stworzeniu optymalnych warunków egzystencji, okazywaniu zrozumienia itp.
Nie słyszy się natomiast o prawie do wcześniejszego decydowania w kwestii jakości życia, na tym etapie.Wiadomo, że ktoś dotknięty np. chorobą Altzheimera, nie jest w stanie racjonalnie myśleć, ale wcześniej, jeszcze w pełni władz umysłowych, powinien mieć prawo (podkreślam - to tylko i aż - prawo), do takich decyzji.
Już widzę reakcje, ale byłam świadkiem trwania w powyższej chorobie, wspaniałej wcześniej osoby. Pamiętam ból, z jakim obserwowałam jej znikanie (nie fizyczne). Zostało tylko ciało, nad którym nie panowała. Byłam wtedy bardzo młoda, ale odtąd odczuwam bunt przed taką starością i brak zgody. I śmiem wątpić, że ta osoba chciałaby widzieć siebie w takim stanie.
Tak trudno o tych sprawach mówić. Tyle jest wątpliwości, tyle ważkich argumentów na tak i na nie.
Może i dobrze, że jednak nie mamy aż takiej wolności. Myślę o ciemnej stronie ludzkiej natury - o nadużyciach. Oczywiście jest też problem moralny osoby, która zrealizowałaby moją decyzję. Czy mam prawo kogoś tak obciążać?
Sądzę, że właśnie dlatego, że temat jest wciąż "tabu", warto o nim mówić. A ile osób tyle zdań. I oto chodzi.
Dziękuję wszystkim, którzy tu zabrali głos, bo udało się Wam pogłębić moje własne myślenie. Nie tylko w tej kwestii.

Opublikowano

Wchodziłam tu kilka razy, dołączam do wypowiedzi Zak Stanisławy
dodam od siebie, że "żyłki człowieczeństwa" w wielu wypadkach
przydałyby się młodym...(uwiąd czasem zaczyna się wcześnie)

a twój strach...dobrze, że go wypowiadasz, nie ma nic gorszego,
niż tłumienie negatywnych uczuć, poza tym burzliwa dyskusja
na pewno wnosi wiele dobrego...pobudza do myślenia

odwagi i więcej optymizmu,
życie docenia się najbardziej wtedy,
gdy się je traci...(czasem bywa to nagle)
wiem coś na ten temat...

pozdrawiam jak tylko umiem najcieplej
:)))))))))
-teresa

Opublikowano

Dziękuję za wsparcie. Wiem, ze uraziłam uczucia paru osób, ale chyba nie ma człowieka, który w pewnym momencie swojego życia nie zastanawiałby się, jak to będzie dalej. Mogę już dać to na forum?
Pytam, bo czuję się trochę jak słoń w składzie porcelany. Pozdrawiam.

Opublikowano

Do pełni Człowieczeństwa - wszystko jest mądrze potrzebne w swoim czasie:

- młodość - z jej entuzjazmem, potknięciami, ufnością, zapałem…
- wiek dorosły – z pełnią służenia innym
- wreszcie starość – często z chorobami, bólem, cierpieniem, uzależnieniem od innych,
czasem „pokuty”…

Właśnie element starczej pokuty, swoistej ekspiacji za braki, błędy, zło popełnione w życiu - wymaga szczególnego wyeksponowania. Póki żyję, wiele, nawet wszystko mogę naprawić, uprosić, przebłagać, wynagrodzić. Z chwilą śmierci otwieram drzwi do świata wielkiej niewiadomej, zupełnie nowego (nawet dla wierzących w „Życie po życiu”) wymiaru.
Przy okazji procesowi uszlachetnienia poddawani są „pielęgniarze” – z reguły najbliższa rodzina, otoczenie chorego – pod warunkiem, ze nie ma w nich totalnego buntu…

Znam osoby o twarzach naznaczonych jakąś niespotykanie pogłębioną odmianą szlachetności, przeorane rodzajem pewnego dostojeństwa, zadumy, alienacji – to właśnie oni, owi cisi, wytrwali, rzetelni opiekunowie swoich niedołężnych ojców, matek, czasem dzieci…

Nie odzierajmy więc człowieczeństwa z tak istotnego komponentu, składowej…

Pozdrawiam
J.


ps. Na dość szerokim forum, jak widzisz - już dawno jesteś :-)
dzięki za poruszony temat :-)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



może doradzą ci inni, bo ja to raczej
swoje trzymam w warsztacie dość długo
aha, słoń podobno przynosi szczęście...

słoneczka życzę
i radości:))))))

-teresa
Opublikowano

Justiusie Kroom, dla mądrych słów zawsze nadstawiam ucha. Wszystko o czym mówisz jest dla mnie niby oczywiste. Tak mnie wychowywano. Jednak ciężko pogodzić się z takim finiszem.
Wolałabym mieć wpływ, o ile się da, do końca. Jasne, że jeśli się nie da, to trudno.
Muszę Cię przeprosić za moją reakcję na stwierdzenie " szoko - bunt pielęgniarza", ten element też tu jest, ale nie w takim znaczeniu jak by mogło się wydawać. Nie chcę rozwijać tematu.
Jeszcze jedno -zawstydziłeś mnie i słusznie. Takie forum to marzenie.
Dzięki za wszystko. Duża buźka.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



może doradzą ci inni, bo ja to raczej
swoje trzymam w warsztacie dość długo
aha, słoń podobno przynosi szczęście...

słoneczka życzę
i radości:))))))

-teresa

Chyba też tu zostawię. Może da się coś dopracować. Poza tym, nie wiem,czy dałabym radę takim emocjom na dłuższą metę. Podobny zamęt, to dotąd rzadkość w moim życiu. A słoniowi przytrzymam trąbę (bez sprośnych skojarzeń, proszę), bo podobno musi być do góry.
Do miłego i dzięki.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Przyjemny wiersz. Kiedyś miałem dryg do rymów, ale jakoś mi przeszło.
    • Gdy będę zasypiał zdmuchnij z włosów ptaki Omieć rączką swoją myśli nieborakie Uśnij oczy moje w głębię się zanurzą Odczaruj powoje co me myśli burzą Wyrwij korzeń z głowy rozpal rozum iskrą Upuść na mnie wrzosy poezją rozbłysną. Pocałuj mnie w usta zagryź wargi swoje W piąstce ściśnij prochy odsącz soki moje Ponad głowę podrzuć co ze mnie zostało W trawie ukryj dłonie wrośnij w brzozę białą Całą sobą poczuj drzewo rozedrgane Dusze zawirują ponad naszym gajem. Samotność Cię straszy całą bezwzględnością Nie miej na nią czasu zajmij się miłością Bo choć niepozorna jest ta Pani duszy Oddaj jej marzenie to kamień rozkruszy Zawezwij ptaszęta ukwieć nimi włosy Wstąp na nasze pole... widzisz sianokosy?!    
    • Dla mnie poezja bez rymów jak muzyka bez melodii, więc wiem, że taka jest, ale nie czytam i nie słucham. Pozdrawiam
    • Smutne, ale jak to jest, że mimo wszystko, w Polsce dzieje się lepiej, niż u wszystkich państw dookoła, oprócz Niemiec, ale to raczej na ich zachodzie. Czesi, zwłaszcza Węgrzy i Słowacy zostali w tyle i nam zazdroszczą. Zdanie, że Polska udaje, że jest państwem jest bardzo niesprawiedliwe, bo nigdy w historii naszej długiej, w Polsce nie żyło się lepiej, nie było nowocześniejszej gospodarki i niższego bezrobocia, a stało się to w jednym pokoleniu. Jednym z przyczyn jest pompowanie złych wiadomości, które się sprzedają najlepiej, a których taki obraz powstaje. Nikogo nie interesuje to, że powstało 10 fabryk, a tylko to, że jedna padła, z czego wniosek - nie ma przemysłu. Nawet to, ze Robert Lewandowski był najlepszym strzelcem w najlepszych klubach wywołało jedynie falę hejtu i zawiści. Jest wiele zła, spowodowanych w dużej mierze powszechnym alkoholizmem i innymi używkami, ale też frustracją powodowaną ogromnymi oczekiwaniami, niemożliwymi do szybkiego osiągnięcia. Marazm i beznadzieja były za komuny, za której w ostatnich jej 10 latach doszło do bankructwa państwa, tak więc zaczynaliśmy transformację bez kapitału z węglem, jako najważniejszym produktem eksportowym. Teraz jest inaczej i szkoda że wielu tego nie widzi.  Pozdrawiam
    • @Groschek Pierwszy raz skumałam Twój wiersz. Nie wiem, kto bardziej się postarał, Ty czy ja :)  Jest chaotyczny i piękny jak sen dziecka, które widziało za dużo bajek. Wszystkie te bajki znam – i chętnie ich słucham do dziś, bo czegoś uczą. Dziękuję.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...