Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

w pobliżu rzeki nazwanej Pławnicą,
tuż przed Szulmierzem i drogą na Grudusk,
gdzie most w most, dziwnym zdało się i mi co
być nie do końca prawdziwe i z nudu
jednego w jedną porę wymarzoną
byłem na miejscu, lecz nie sam, a z żoną,

a tu warzywa w zagonach i jeszcze
rzeki w korycie nie ma, bo ją wyschło,
żona – już chodźmy – rzecze – bo tu kleszcze,
a ja oddany i wierny zamysłom
z nudu jednego bulgocę na zgodę,
myśląc, ze idę po rozum a wodę?

ten wie, kto raczy nad rzeką Pławnicą
dojrzeć odbicie, choć zmrużonym okiem,
mętno i głucho i z żoną iść by co,
kleszcze nie wodzą nad byle potokiem,
z nudu jednego w wymarzoną porę,
prócz nas, robactwo wyleźć nie jest skore,

więc póki kleszczy mniej niż żon w pobliżu
póty bierz przestrzeń jako falę, w której
nud się utopi, resztki w zagon wyrzuć,
może wiatr dźgnie co powrześniowym piórem,
gdy raz z koryta wyschłego w nud jeden
trąci o rozum wpław miarkując glebę?

Opublikowano

Nud wraz z rozumem – nijak w jednej parze.
Razem nie spotkasz choćbyś Szulmierz przeszedł.
Chyba, że zechcesz nad rzeką pomarzyć.
Tam nud wraz z piwem wenę dał poecie,
Co miast biadolić na ten świat dzisiejszy
Z ochotą przysiadł, no i skrobnął wierszyk.

Opublikowano

chociaż by myśl przeleciała Szulmierz wokół cały
jak wiatr, co w tańcu jakby kogoś gonił dla zabawy
beztroski ptaszek usiadł, na gałęzi starej dziupli
niby cisza, ale natura w ciąż żyje w rytmie tętni
i spłynie w zewie ku Tobie do ręki dla ziarna dziobnie
zakręci z chwili i uleci ze skrzydła dotknie w poecie

Ave! J.L.S

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



a jak już skrobnął to i drugi przyszedł,
Jackiem się zowiąc, skół taki poemat,
że spod Szulmierza gdzieś tam pod Przasnyszem
szlaczek się skończył i już lepszych nie ma
chyba od niego na jednego nuda
i tak się wierszyk kolejny mi udał, hihihihi

dzięki Jacku
MN
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



myśl spod Szulmierza dobrze się miewa,
przeszła dwa mostki wprost do Leśniewa,
a stąd do Gruduska, co tam łuskać
pewnie gdzie jeszcze w rowie pluska
i jak jaki topioł z wanny
fali to Lilianny

ps. bo są powody
Lilianna wyszła wody
według słowiańskiego mitu
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



mostów jest tu parę, czyli dwoje
nad jednym asfalt a zielone podwoje
kryją tego drugiego, jakbyś szedł tędy z nuda
kiedyś zważ by Cię wiatr nie wydudał
w zagon, który dziś pewnie już pusty
a wtedy? gdym z żoną szedł był pełen kapusty

dzięki Stefanie za wejrzenie
MN

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @skarpetawsosie Ponieważ motyw 'danse macabre' przewija się przez historię literatury od średniowiecza, ciężko jest go unieść tak, aby nie popaść w zbyt głębokie koleiny, które już setki innych twórców wyryli w dziejach poezji. Ale jest u Ciebie ciekawe odwrócenie ról, gdzie to peelka sama zaprasza do tańca śmierć, zafascynowana nimbem, jaki jej towarzyszy. Może to w ogóle oznaczać zderzenie wyobrażeń z rzeczywistością, gdy śmierć wydaje się z początku kuszącą perspektywą lecz w ostatecznym rozrachunku peelka odkrywa jej dramatyzm i rozumie, że ostateczne rozwiązania oznaczają przekreślenie jej szans, marzeń, nadziei, możliwości. Poznanie natury śmierci przeraża, w związku z czym utwór brzmi jak ostrzeżenie przed iluzją, że jest w niej jakiś ukryty urok.   Jednocześnie z punktu widzenia poetyckiego, dużo tu jeszcze jest do przepracowania. Skupiłabym się bardziej na rzeczach konkretnych - na tym, co można zobaczyć, dotknąć, poczuć, usłyszeć. Wszelkie westchnienia, uczucia oddania są tu niepotrzebne.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Kaganiec raczej można zrzucić, a spuścić się ze smyczy, z łańcucha, z uwięzi, itd. Ta fraza źle brzmi stylistycznie.     To nie pasuje do pozostałych wersów, gdzie przecież chcesz pokazać pierwotną fascynację, więc trzymaj się tego. Pomijając konsekwencję logiczną (a raczej jej brak) - brzmi to ciężko, tak jakby wiersz na siłę chciał czytelnikowi wcisnąć własną treść.     Tu coś nie gra składniowo. Dla mnie fraza nieprzemyślana i źle zbudowana.     Te dwa wersy psują końcówkę, swoją dosłownością. To kolejne fragmenty, gdzie wiersz odbiera odbiorcy możliwość odczucia swoich własnych emocji w odniesieniu do tego, co czyta, a przecież chodzi o to, aby pojawiła się jakaś empatia.   Bardzo dobrym, mocnym  punktem jest za to:     Warto na tym wersie oprzeć puentę; jest w nim potencjał zarówno dla piszącego, żeby coś powiedzieć nie wprost, jak i dla czytelnika, żeby zastanowić się nad głębszym znaczeniem tych słów.
    • Okruszki szeptów porozsypywane przez wiatr tulę w dłoni wirują jak jesienne liście skroplone smakiem milczącej  tęsknoty   za horyzontem zapętlony taniec mew kołysze wspomnienia  wzburzonymi falami i twoje imię wołane przez dogasające w słońcu echo

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @rockthewriter   Zastanawiający wiersz …pełen kontrastów…   podoba mi się i …nie podoba ;)  tak naprawdę bardzo mi się podoba :) 
    • @bazyl_prost sam też nie znoszę pasów szczekających na wiatr. Ale przecież taka ich natura. Chcą nas chronić.@KOBIETA mnie też.
    • @Omagamoga Mam problem z tym utworem, bo nie wiem do końca, co to jest. Brzmi, jak modlitewna inkantacja. New Age? Zanim się odniosę, proszę o jakąś wskazówkę, bo nie chcę komentować czegoś, na czym do końca się nie znam.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...