drzewa umierają stojąc
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Waldemar_Talar_Talar 16 994
dogoniło echo
dogonił wiatr
dopadł smutek
płacz i żal
dopiero po nich
kolejne drzwi
za nimi wesoły
uśmiech sie tli
dogoniła jesień w
kominku płomień
kusi marzeniem
ozdabia sny
widzi to noc
rozumie cień
mocno dziękują
im za to ze są
że jutro rozumieją
nie boją się tego
co kolejny
przyniesie dzień
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 43 odpowiedzi
- 651 wyświetleń
-
- 32 odpowiedzi
- 767 wyświetleń
-
- 26 odpowiedzi
- 629 wyświetleń
-
- 25 odpowiedzi
- 437 wyświetleń
-
- 22 odpowiedzi
- 393 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
.thumb.jpeg.b5ae7bcef73c3501c1166879fc389fb7.jpeg)
Przez huzarc · Opublikowano
@Sylwester_Lasota To poezja która przypomina, że słowo nadal może pełnić funkcję moralnego głosu. Czytając, ma się wrażenie, że to głos człowieka, który widzi świat z dystansem, nie z gniewu, ale z troski. Wiersz przypomina, że czasem poezja powinna nie tylko wzruszać, ale prostować kręgosłup myśli. -
Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano
dogoniło echo dogonił wiatr dopadł smutek płacz i żal dopiero po nich kolejne drzwi za nimi wesoły uśmiech sie tli dogoniła jesień w kominku płomień kusi marzeniem ozdabia sny widzi to noc rozumie cień mocno dziękują im za to ze są że jutro rozumieją nie boją się tego co kolejny przyniesie dzień -
Przez Marek.zak1 · Opublikowano
Kolejny Twój natchniony wiersz, skrzący się pięknymi aforyzmami, jak ten: "a każdy dotyk otwiera niebo". Pozdrawiam z dużym podobaniem. M. -
Przez Berenika97 · Opublikowano
@Gosława Twój wiersz ma w sobie coś głęboko nostalgicznego – jak fotografia, która zaciera się na krawędziach. Pięknie oddajesz to, jak czas działa na rzeczy i ludzi: leszczyna gubi orzechy tak, jak Anna traci siły, które kiedyś pozwalały jej wyplatać kosze ze sprawną lekkością. Szczególnie poruszające jest to zestawienie – "niegdyś ciasno przywarłe" orzechy teraz "wymykają się", zupełnie jak życie wymyka się z rąk. A te "małe ziarenka" spadające "wprost pod Anny stopy" brzmią jak delikatne przypomnienie o upływającym czasie. Nie idealizujesz tej wiejskiej rzeczywistości – są tu "baby w popłochu" chroniące swoje zbiory, łoskot metalu, żar, który wszystko pochłania. Jest surowo i prawdziwie. Obraz dzieci ma w sobie coś pięknego – życie trwa, następne pokolenie przejmuje swoją rolę w odwiecznym cyklu. Wiersz jest bardzo zmysłowy – słychać stukot kopyt, łoskot metalu, widać te ruchy plecionkarskie, czuć zapach ziemi. To sprawia, że cała scena żyje. Piękna poezja! -
Przez Sylwester_Lasota · Opublikowano
Pojęcie własności w przewrotnym świecie wciąż się rozmywa w przeróżne formy. Co jest już czyjeś, może być przecież tego, co władzę ma tworzyć umowy. Biednieją ubodzy, bogaci się mniejszość, zmieniają się tylko tryby systemu, sprawniejsze co roku w tym, by nie uszło fiskalne przestępstwo komuś biednemu. Bogatych nie wzrusza, tak bardzo prawo, choć wisi nad nimi również siekiera, zazwyczaj przychodzi im raczej łatwo swoje pomnażać, cudze odbierać. Pojęcie własności bywa też złudne, bywają w dzierżawie dobra przechodnie, niestety, czasami bywa też trudne, ponieważ obciążać może i pognieść. Choć kradną biedni, kradną bogaci, to wszystkim wybije jedna godzina, ten tylko w niej wygra i nic nie straci, kto dobra zostawił albo ich nie miał. Gdy wokół hołdują tłumnie zyskowi jak echo powraca znów prawda stara, że mogą jedynie rynek uzdrowić uczciwe ciężarki i równa miara.
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się