Wiatr

[Robert Dworowski]

Jestem wiatr , wszyscy mnie czują lecz się wymykam,
Mogę gniewem swym serca zmiażdżyć na popiół,
Lecz chcę by moją miłość znano, ona panią gniewu,
Z siłą miłości nikt się nie zrówna, jeno śmierć.


Jestem wiatr , wszyscy mnie czują lecz się wymykam,
Studnia głęboka i sucha, z bólu jęczy o łyk wody,
Taka dusza moja właśnie, lecz spadam i nie widać dna,
I dzikość w mym sercu nieposkromiona...krzyczy!


Jestem wiatr , wszyscy mnie czują lecz się wymykam,
Kto słów tych nie pojmie niech zaśnie w spokoju,
A oczy jego niech sny splatają co moim umknęły,
I ciepłym oddechem niech zmrożą powieki delikatne.


Jestem wiatr , wszyscy mnie czują lecz się wymykam,
Opisać chciałbym lecz liter za mało w mych słowach,
Co szarpie tak mocno myśli moje jak prądy,
Już czaszka za ciasna na nie, serce mi właśnie utopi.


Jestem wiatr , wszyscy mnie czują lecz się wymykam,
Wiejąc po oczach zdradliwych i szybko zmykam,
W szczerym polu zawieję z siłą tak ogromną,
Że zasnę zmęczony swą głupią miłością.


Jestem wiatr , wszyscy mnie czują lecz się wymykam,
Już gratulacje złożyłem zwycięzcy mej miłości,
W chłodzie mrozu szukam jeszcze nadziei,
Lecz prawdziwy finał już nadchodzi - szukam tylko miejsca.



Jestem wiatr , wszyscy mnie czują lecz się wymykam,
Jestem wiatr....
Jestem...
J...


04-12-2001