Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Na wieszaku wisi grzałka

mycha
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

mycha

mycha

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

obok bordowego szalka
wisi grzałka od kakałka
Co tam robi tamta grzałka?

Szalka zaś pod stoi.
Czy waży? Czy też marzy?
Chwilę hen woalka w jajka
skądś się wzięła, gdzieś przylgnęła..


Więc po czym rozpoznać dzieło?
Czy po tym, skąd się wzięło?
A skąd się wzięło?

ava mirabell

ava mirabell

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



' proszę państwa, oto miś; miś jest bardzo grzeczny dziś,
chętnie państwu łapkę poda; nie chce podać? a to szkoda' :)

tak się skojarzyło odczytelniczo, wierszyk wesolutki, jednak pytanie frapujące,
miło się czytało, chyba już gdzieś mi przemknęło ;)

pozdrawiam ) ava.
Judyt

Judyt

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


oj, mieszałka! ;) niczym strzałka wyleciałka z popod białka tego jajka, albo, jak się raczej zdaje, z popod jajek. no i tu opadła szalka ;).

ale co tam się pomieszało Sylwestrze? kolel- mogel;)?
Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


oj, mieszałka! ;) niczym strzałka wyleciałka z popod białka tego jajka, albo, jak się raczej zdaje, z popod jajek. no i tu opadła szalka ;).

ale co tam się pomieszało Sylwestrze? kolel- mogel;)?
oto jest Pytanie! ":| jeśli była rozgrzana dobrze patelnia, to może jajecznica na kiełbasie? ;) albo na boczku... do tego kakałka... ale tego, to nawet najstarsi górale chyba nie wiedzą ;).
Judyt

Judyt

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



ale co tam się pomieszało Sylwestrze? kolel- mogel;)?
oto jest Pytanie! ":| jeśli była rozgrzana dobrze patelnia, to może jajecznica na kiełbasie? ;) albo na boczku... do tego kakałka... ale tego, to nawet najstarsi górale chyba nie wiedzą ;).

w jajecznicy z całym szacunkiem Sylwetrze to musi być pomieszane (;
pozdr.
Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
Opublikowano

przecież, że jest ;) i to chyba nieźle. a tak serio, to w wierszu nie dostrzegam specjalnie ciekawej treści, a i forma, niestety, nie wydaje się szczególnie atrakcyjna. szczerze mówiąc, zastanawiam się, czy byłby sens w nim cokolwiek poprawiać. raczej szkoda czasu. pozdrawiam serdecznie i życzę kolejnych, tym razem bardziej udanych prób.

kazelot

kazelot

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Pani się jeszcze zastanowi... prosze nie mówić tak od razu Nie, ja poczekam, kwiatka kupię...
bardzo udany kawałek - takie rzeczy też są potrzebne i ważne żeby je umieć dobrze zrobić, a ten jest bardzo dobrze zrobiony
pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wiechu J. K.
      Jesienią…

      Przez Wiechu J. K. · Opublikowano

      @Kamil Olszówka Chwała i cześć należy im się na wieki. Pozdrawiam.
    • Wiechu J. K.
      Bezruch

      Przez Wiechu J. K. · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Arsis «fantastyczna wizja stworzona przez nadwrażliwą wyobraźnię» źródło SJP Zawieszenie pomiędzy nieważkością a nicością. Narracja i akcja jak w niemym filmie, przyciąga pomimo braku dźwięku i głosów.  Pozdrawiam
    • Kamil Olszówka
      Jesienią…

      Przez Kamil Olszówka · Opublikowano

      Ponura polska jesień, Przywołuje na myśl historii karty smutne, Nierzadko także wspomnienia bolesne, Czasem w gorzki szloch przyobleczone,   Jesiennych ulewnych deszczy strugi, Obmywają wielkich bohaterów kamienne nagrobki, Spływając swymi maleńkimi kropelkami, Wzdłuż liter na inskrypcjach wyżłobionych,   Drzewa tak zadumane i smutne, Z soczystych liści ogołocone, Na jesiennego szarego nieba tle, Ponurym są często obrazem…   Jesienny wiatr nuci dawne pieśni, O wielkich powstaniach utopionych we krwi, O szlachetnych zrywach niepodległościowych, Które zaborcy bez litości tłumili,   Tam gdzie echo dawnych bitew wciąż brzmi, Mgła spowija pola i mogiły, A opadające liście niczym matek łzy, Za poległych swe modlitwy szepcą w ciszy,   Gdy przed pomnikiem partyzantów płonie znicz, A wokół tyle opadłych żółtych liści, Do refleksji nad losem Ojczyzny, W jesiennej szarudze ma dusza się budzi,   Gdy zimny wiatr gwałtownie powieje, A zamigocą trwożnie zniczy płomienie, O tragicznych kartach kampanii wrześniowej, Często myślę ze smutkiem,   Szczególnie o tamtych pierwszych jej dniach, Gdy w cieniu ostrzałów i bombardowań Tylu ludziom zawalił się świat, Pielęgnowane latami marzenia grzebiąc w gruzach…   Gdy z wolna zarysowywał się świt I zawyły nagle alarmowe syreny, A tysiące niewinnych bezbronnych dzieci, Wyrywały ze snu odgłosy eksplozji,   Porzucając niedokończone swe sny, Nim zamglone rozwarły się powieki, Zmuszone do panicznej ucieczki, Wpadały w koszmar dni codziennych…   Uciekając przed okrutną wojną, Z panicznego strachu przerażone drżąc, Dziecięcą twarzyczką załzawioną, Błagały cicho o bezpieczny kąt…   Pomiędzy gruzami zburzonych kamienic Strużki zaschniętej krwi, Majaczące w oddali na polach rozległych Dogasające płonące czołgi,   Były odtąd ich codziennymi obrazami, Strasznymi i tak bardzo różnymi, Od tych przechowanych pod powiekami Z radosnego dzieciństwa chwil beztroskich…   Samemu tak stojąc zatopiony w smutku, Na spowitym jesienną mgłą cmentarzu, Od pożółkłego zdjęcia w starym modlitewniku, Nie odrywając swych oczu,   Za wszystkich ofiarnie broniących Polski, Na polach tamtych bitew pamiętnych, Ofiarowujących Ojczyźnie niezliczone swe trudy, Na tylu szlakach partyzanckich,   Za każdego młodego żołnierza, Który choć śmierci się lękał, A mężnie wytrwał w okopach, Nim niemiecka kula przecięła nić życia,   Za wszystkie bohaterskie sanitariuszki, Omdlewających ze zmęczenia lekarzy, Zasypane pod gruzami maleńkie dzieci, Matki wypłakujące swe oczy,   Wyszeptuję ciche swe modlitwy, O spokój ich wszystkich duszy, By zimny wiatr jesienny, Zaniósł je bezzwłocznie przed Tron Boży,   By każdego z ofiarnie poległych, W obronie swej ukochanej Ojczyzny, Bóg miłosierny w Niebiosach nagrodził, Obdarowując każdego z nich życiem wiecznym…   A ja wciąż zadumany, Powracając z wolna do codzienności, Oddalę się cicho przez nikogo niezauważony, Szepcząc ciągle słowa mych modlitw…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • tie-break
      Ciało to nie wszystko

      Przez tie-break · Opublikowano

      @andrew Czy rzeczywiście świat współczesny tak nas odczłowieczył? Czy liczy się tylko pogoń za wciąż rosnącą presja społeczną w każdej dziedzinie? A gdzie przestrzeń, by być sobą?
    • Arsis
      Artemis plus jeden

      Przez Arsis · Opublikowano

      @Tectosmith całkiem. jakbym czytał któreś z opowiadań Konrada Fiałkowskiego z tomu "Kosmodrom".

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...