Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Witam Jana! ty piszesz o panice bez uzasadnienia i to powinno byc rowniez w tytule zaznaczone, bo ogolnie panika ma zawsze gdzies swoje zrodlo chodzi o to ze nalezaloby w trudnej sytuacji zachowac spokoj by tym latwiej i skuteczniej uporac sie z przeciwnosciami losu.
Jezeli jednak jest nieuzasadniona to tylko moge dojrzec czlowieka wywolujacego sytuacje ktorej wcale nie ma,moze tylko w jego "glowie"
Furiat , choleryk ? , a wtedy tytul mi nie pasuje );
pozdr, M+A

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Gdzie to słodkie słówko padło, bo nie wyczytałem? (chodzi o furiata? :)

To na marginesie.
Dla mnie panika to roz-wolnienie (też choroba - woli!).

Wszystko jest ok - Jano.
Nie rozumiem tylko zakończenia - znika (odchodzi - przybiega) w otchłani (w nas - w kosmosie)?
Jakoś tak.

pzdr. bezet
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Bogdanie, każdy rodzaj agresji to obłęd. A detonacje , zapalniki i te sprawy... Tak, to furia(t).

Jano, masz absolutną rację z tą paniką i odchłanią.

A.
Opublikowano

Wszystkim komentującym serdecznie dziekuję, że poświęcili swój czas i wpadli przeczytać mój tekst.
Chyba to dobrze ,że wiersz jest kontrowersyjny.Myślę jednak,że powinnam powiedzieć co chciałam przekazać..
Moim zdaniem panika wybucha bo ktoś coś powiedział, że np. jest bomba w samolocie albo pali się w metrze. Słowo/natychmiastowy zapalnik/ powoduje panikę, a oczywiście wcale to nie musi być prawdą. Ludzie wybuchają krzykiem/furia odgłosów/, biegną na oślep/demon zaszklonych oczu/. Panika ogarnia natychmiast i szybko znika zwłaszcza jeśli okazuje się, że np. nie było bomby lub jeśli uda się wybiec z pociągu wtedy zamienia się na ogół w przerażenie, a więc jeszcze inną odmianę strachu. Jeśli nie uda się wybiec też znika......
Dlaczego w otchłan?, bo demon kojarzy mi się z trzecim wymiarem, a poza tym"wpaść w otchłań" to dla mnie natychmiastowo zniknąć tak jak panika.
Ale sie rozpisałam......
Pozdrawiam wszystkich nie wiem czy mi się udało...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Relsom @Berenika97 @Roma Bardzo dziękuję za tak ciepłe komentarze:):)
    • @MIROSŁAW C.Bardzo dziękuję! Wiatr, odwieczny hulaka.  Nie zna drzwi ani zaproszenia, Wpada zawsze bez pozdrowienia Raz poetą, raz psotnikiem, Głośnym jest osobnikiem! @Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję!    Wiatr figlarz choć nie ma rąk uwodzi sukienki, pranie rozwiewa i nagle ... zwiewa.   @violettaŚmieszek i urwis jakich mało! Bardzo dziękuję!  @RomaBardzo dziękuję! Pachniało burzą i ogrodem, gdy zawitał ten urwis z ogromną energią, narozrabiał nieźle :) Pozdrawiam.   @Annna2Bardzo dziękuję!  @RelsomBardzo dziękuję!   Też go czuję, jakby niósł coś więcej niż powietrze — tchnienie siły, zapach wolności, puls natury. To niesamowite, jak potrafi poruszyć nie tylko firany, ale i duszę. @MigrenaBardzo dziękuję! @Migrena Cisza — Twoja ulubiona, a taka potężna. Nie potrzebuje krzyku, by poruszyć. Wystarczy jedno zdanie, jeden szept między wersami  i nagle w duszy robi się przestrzeń. To w niej dzieją się prawdziwe cuda.
    • @Roma Ależ mnie zaskoczyłaś! :))) Nie spodziewałam się, że taka prosta czynność, jak wspólne czytanie wierszy, dostarczy tak pięknych słów. Mój luby był i jest pierwszym czytelnikiem tego, co napiszę. Już dawno zwolniłam go ze stanowiska recenzenta (był i jest kompletnie nieobiektywny!). Dlatego "męczę go" wierszami innych autorów, tych, których sama cenię.:)) Ale "jego męka" i moja przyjemność z czytania, połączyły się w fajną formę wspólnego spędzania czasu. I to tylko tyle. Natomiast cieszę się, że Ty się cieszysz jako autorka niebanalnego i nieoczywistego utworu, który wywołał tyle fantastycznych emocji. Pozdrawiam ps. To już nie pierwszy Twój wiersz, który wspólnie podziwialiśmy. Mój małżonek najbardziej zapamiętał "a niech mnie" , nawet powtarza teraz "kurde blaszka!" A ja zastanawiam się, czy nadał mi nowe imię - blaszka.
    • I nastała szaruga przyćmiona jak ból głowy dach dudni w deszczu strugach dnia jednakie połowy   Czas godziny przeżuwa skazany na ściskoszczęk kukułka się wykluwa a w głosie słychać obrzęk   To z wiersza: cóż po chlebie kiedy nie smarowany – w jednym wersie pisany ten cytat tam był – niebem  
    • Cisza nie krzyczy — tylko tnie, gdy ból się gnieździ tam, gdzie nikt nie chce. Nie widać krwi na myślach dnia, choć serce pęka raz po raz.   Ostrze to lustro — odbija lęk, ten, co się czai w środku mnie. To nie o śmierć tu chodzi, wiesz — to próba, by poczuć coś jeszcze.   Skóra pamięta, choć rana się zasklepi, a noc, jak matka, tuli do ciemności. Nikt nie rozumie… lecz może ktoś spyta: „Czy boli cię dusza?” — choć raz, choć coś.   Nie chcę cię straszyć, nie chcę cię żegnać, tylko usiąść obok — nie oceniać. Bo nawet w szramach bywa sens, choć prawdziwe ukojenie ma inny kres.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...