Ze szpitalnej sali

[Nela Duszyńska]

Dostałam się dziś pod rozpędzone koła.
Nie potrafię się zatrzymac, przestać nagle walczyć
Rozsiewam miłości nasiona
Piękne drzewo z nich wyrośnie, przyjdziemy kiedyś je zobaczyć.

Płonące uczucie gdzieś we mnie, gdzieś w duszy
Rozgrzewa martwą biel tej szpitalnej sali
W naszych oczach nadzieja już sie nie kruszy
W porównaniu do jej mocy i tak jesteśmy mali.

Pod sinymi powiekami tyle siły się gromadzi
Mogę wstać i znów się starać
Wiara za ręke mnie zaprowadzi

Nie potrafie Ci opisać, jak bardzo mi zależy
Tęsknie za Twoimi dłońmi, znów będę je trzymać
Myśl o dalszym byciu razem...
Nie jest w stanie mnie powstrzymać!