Idealizm piękna.

[piotrek_k]

Nie godzę się z tym fatalnym światem,
z tym światem, które jest smutku bratem,
Ziemią, której fatalizm musi być bytem,
życiem, które jest radości deficytem.
Z własnym idealizmem się godzę,
gdyż przez to w życiu w pięknie brodzę.
Brodząc w idealizmie widzę siebie,
siebie, gdyż w radości jest jak w niebie.

Po chwili zaś i wszystko się rozmywa,
empiryzmu mi niestety przybywa.
Coś w tej chwili jest ogromnym nałogiem,
więc empiryzm jest wrogów radości bogiem.
Realizm zaś jest moim przyjacielem,
idealizmu jest wybawicielem.
Realizmem jest ideału stworzenie,
jest to idealnej młodości marzenie.