doły, dołki i doliny

[gabriel p.]

nie potrafię być szczęśliwy
podsuwają drinki pod nos
a ja widzę potok łez
plamy krwi rozlanej
dają kaczkę w pomarańczach
a ja widzę martwe zwierze
duszę się własną osobą
nie ma rąk do pomocy
kiedyś byłem dzieckiem
został tylko pluszowy miś

dopadła mnie bezradność
brak siły by podnieść się do pionu
oczy same płaczą
a umysł nie myśli
nie potrafię być szczęśliwy

[gabriel p.]

może nie jest to myśl najwyższych lotów i 'ale to już było', ale tak teraz czuję :-(

[Rafał_Leniar]

Mnie osobiście przypomina to kilka imprez weselnych, w których uczestniczyłem.

Radzę odczekać, pomyśleć. Na wiersz to stanowczo za mało.

Pozdrawiam.

[Judyt]

każdy przecie dzieckiem jest
a ja a ja- za dużo i chybotliwe
płotki można poustawiać
czy powyrzucać jak tam
Autor chciałby :)
pozdrawiam ciepło