Samotnie przez park

[aNnIa K.]

Idąc samotnie przez park, mijam wysmukłe, ciemne drzewa.
Osnuta przez mrok i chłód wieczoru, deptam po suchych,
martwych liściach. Idę. Wokół cisza najgłębsza, nigdy nie mącona.
Czasem tylko zagłuszana, bezszelestnie rozbrzmiewa z nastaniem nocy.
Idę. Puste ławki szepczą do mnie z nienawiścią, zmęczone całodzienną pracą-
nie lubią ostatnich, spóznionych przechodniów. Dobrze. Nie będą dzwigać
mego ciężaru. Idę, dalej, w głąb ciemności. W myślach powraca przeszłość,
przyszłość kształtuje się w niejasnych barwach. Słyszę szum wody, wchodzę
na most- skrzypi ze złością: „dość pracy na dziś”.


Ale jestem pewnie
ostatnim przechodniem tej nocy. Po mnie nikt już nie przerazi się cichym,
złowieszczym szeptem zasypiającego parku.

[kaja-maja28]

zawsze się ktoś jeszcze znajdzie,nawet pózną nocą

[Krzysztof Adam Meler]

To jest novum, Panie i Panowie Poeci, n o v u m

Ooo!


Pozdrawiam ujęty, K.A.M.