front wschodni

[Michał_Kućmierz]

polarne powietrze, lazurowy półmrok poranka
kondensuje ciszę w krople, pozlepiane w soplach
okruszki mowy w czasie odwilży,
ślady popsuły pergamin śniegu, gładzony
nocną nieobecnością człowieka,
zimowy wiatr nie gładzi twarzy osób, które mają
dodatnią temperaturę ciała, woli tych, którzy nie mają
nic do stracenia prócz ciepła, kochankowie zimy
nie informują nikogo, stoją na frontach wschodu
po śmierć, skurczona w termometrze, szlocha za oknem
rtęć, zapełnia żyły zmarzniętej rzeki, od stóp do głów wody
wypełniają myśli, fenomen narodzin dnia,
topniejące w słońcu grudki, pryzmaty tęcz koją jednobarwne
obrazki oczu w świetle, rana wykręca się krwią,
na mrozie nie boli, nic układa się w kopertę i wysyła
wiadomość o pomoc, gorące reportaże z frontu
budzą dzień, powoli intronizują wiosnę