Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Nie pamiętam ścieżek mojego dzieciństwa,
Gałązek drzew, które gładziły mnie po twarzy.
Ani nawet strumienia, który topił moje stopy.
I głosu szepczącego mi do ucha: ”Kocham Cię”.
I choć to wszystko istnieje w mej niepamięci
Serce wciąż tam powraca
Do liści jesiennego smutku
I chmur szczęśliwego lata.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...