Pismo automatyczne

[Michał_Kućmierz]

pola milczą
podszlifowanym okiem
milczy zapach z noża otarty traw zielenią
skupia się promień
opromienia aureolę głowy miast
wieże kościołów
zza firanki wygląda zastęp świętych
i aniołów świętszych
pootwierane okna za murem
mnogą drabiną dotykają ziemię
stopy wielkiej odwagi
świetlista ziemia słyszy pradawne miejsca
świętych pań i panów fragment zszedł
skostniałych prawic koc ogrzewa
drzwi wywiały pomost
gdzie źródła starych przejść
od dnia narodzin stąpa
małych gniazd człowieka
stopa ociera kamień bez dna
sezon wiosen na mądrych stoi rozdrożach
kryje falą zegar w słońcu
kapie przeszłą godziną
oderwał pióro ptaku zesłał
zło na twarz odbicia pełną miarą odszedł
zamęt tych i tamtych już nie