" Sentymenty "

[Remigiusz Woźniak]

W świetle ulicznych latarni brzeg rzeki obmyty
wiatr muska moje skronie
a ja
w ciemnościach ukryty
rozmyślam nad życiem i kontempluje
kim jestem naprawde
i co naprawde czuje

Marzę by dzieciństwo , choć trudne
powróciło
by coś co się zaczeło
się nigdy nie skończyło .
By ludzie byli dobrzy
wyzuci z nienawiści
by wyszli ze swych skorup
zatańczyć w deszczu z liści .

A sierp księżyca niech marszczy twarz
łagodnie
poniżej , pod stopami
płynie rzeka swobodnie ...
powoli bezszelestnie , stąpam po pustej drodze
rzuciwszy gładki kamyk
patrzę na kręgi w wodzie .

Wyszukuję za i przeciw
przetaczam argumenty
że przydatna jest samotność
bo włacza sentymenty .
Myślę o radościach , smutkach i zmartwieniach
wywlekam gdzieś z pamięci
zakurzone swe marzenia .

Moje myśli są głębokie , jak głębokie jest morze
lecz słowa są me proste bo proste słowa tworze
Uczmy się kochać ludzi ,
tak szybko umierają ...
szanujmy każdą chwilę
bo prędko przemijają .

Być może Was znudziłem
to są moje wspomnienia
.... z ukrycia
............. i z cienia ...

2004 - 04 - 24