Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Kino Anioł

Konrad Huvavnik
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Konrad Huvavnik

Konrad Huvavnik

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Jest takie kino,
gdzieś w małym prowincjonalnym miasteczku.
Filmy wyświetla tam Stary Anioł .
Stary jak świat i prawie tak stary jak Bóg .
Tylko przez szybkę ogląda widownię .
Roniąc czasem łzę .
Marszcząc siwą brew .
Zgrzytając trzema zębami .
Co Mu pozostały po tym ,
Jak jakiemuś tam Mefisto,
zwrócił uwagę,
by nie podkradał dzieciom waty cukrowej.
Dostał od niego wtedy w gębę,
przy karuzeli łańcuchowej,
która kręciła się jak sumienie.
Chciałbym powiedzieć że Anioł oddał mu wtedy,
nie oddał…

Mówi się też ,że to On przyjechał do miasteczka
z pierwszym kinematografem,
i zasmucił się,
gdy kino ostatnimi czasy zaczęło czerstwieć,
no cóż miał już tylko trzy zęby…

Kiedyś jak byłem mały,
to puścił taki stary film,
pierwszy film na świecie,
o tym jak jechał pociąg.
Tym razem też uciekli ludzie z kina,
ale nie ze strachu,
z nudy
Anioł już nie puszczał więcej starych filmów,
tylko przed każdym seansem,
pociągał z butelki prytę,
o smaku truskawkowym.

Pewnego dnia
dyrektor kina kazał mu,
wyświetlić Mission Impossible III
A Stary tylko wyciągnął aeroplan,
Z jednej z klatek filmu o Czerwonym Baronie
I powiedział:
KURWA MAĆ
I odleciał w stronę zachodzącego słońca,
Jak jakiś rewolwerowiec…

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Maciej_Jackiewicz
      - wraz z nadejściem Nowego Roku ..

      Przez Maciej_Jackiewicz · Opublikowano

      polecam Żywiec mocny gaz... nie wypijesz też na raz
    • Maciej_Jackiewicz
      Mini bajka o kobrze, której było niedobrze...

      Przez Maciej_Jackiewicz · Opublikowano

      Syczała raz kobra na dżunglę całą, bo coś znowu jej się nie podobało. ja mam jeszcze sssporo mocnego jadu, i nie ujdzie wam to wszystkim na sssucho. Wtedy mangusta ugryzła ją ,, w ucho’’ i wkrótce nie było po kobrze śladu. Morał z tej bajki jeden teraz płynie: nigdy nie stąpaj po zbyt cienkiej linie.  
    • Radosław
      Na linii

      Przez Radosław · Opublikowano

      najbliżej mi do ciebie  kiedy jesteśmy w łączności  jak ptaki na linii wysoko    lecz nie pod wysokim napięciem         
    • Łukasz Jasiński
      Zimą

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      @violetta   Dzień dobry, a ja piję piwa i oglądam film pod tytułem - "Pasja" - Mela Gibsona, jak mówiła pani Agnieszka - jestem wrażliwym człowiekiem i ten film wywołuje łzy, tutaj może pani znaleźć Jezusa Chrystusa (filozofa uniwersalnej miłości), proste i logiczne?   Łukasz Jasiński 
    • Florian Konrad
      Rozcharakteryzowany

      Przez Florian Konrad · Opublikowano

      tyle tu korytarzy, arteryjek, bocznych odnóg, że naprawdę można zabłądzić na śmierć, skonać z głodu i pragnienia w zapajęczynionej i spowitej kurzem alejczynie, po której nie szedł nikt od czasów Mieszka I Plątonogiego. mimo wszystko – podjęłaś ryzyko. im dłużej przemierzasz labirynty korytarzy, tym gmach zdaje się (pozornie?) maleć, okazuje się bardziej przytulny i niehorrorystyczny. dotąd siwe ściany nabierają pastelowych barw, plafoniery świecą jaśniej. robi się cieplej i milej. aż tu nagle – dysonans, kontrapunkt: jedna z bocznych odnóg okazuje się być... nadziemną (sic!) sztolnią. w dodatku coś ci mówi, że to tam, właśnie tam! idziesz. im dalej, tym śpiewniej, słychać zapijaczone głosy, zgięte i wyżęte nuty piosenek o sokołach, omijaniu gór, dołów, o tym, co zrobi doskonale morskim opowieściom. biesiada w teatrze kopalnianym! na widowni, pośród hałdek zwiercin – suto zastawione stoły! za nimi - czerwoni zatłuszczeńcy o brodziskach uwalanych majonezem, ich szkaradne i niskobudżetowe panie. skrępowany jak diabli, niemal skulony stoję na środku sceny i tak szalenie nie pasuję do reszty obrazka, wizualnie odcinam się od rozpasanej czeredy. skromniś, myszoludek-sztafarzyk, postać niczym radio jednozakresowe odbierające tylko tę stację, która nadaje wyłącznie sprawdzone wiadomości. mówię swój monodram, częściowo z pamięci, czasem jednak zerkając na zadziubdziane maczkiem mankiety białej koszuli. lecą puszki, puste kieliszki, w głowę trafia mnie szczeroniezłoty puchar. zniżam głos aż do szeptu. ma być tajniej i ciszej, mniej scenicznie. wzmaga się buczenie. schodzę, nim mnie całkiem zatłuką. zaraz na scenę tanecznym krokiem wbiegają klauni: ten z małpą na sznurku, ten z niedźwiedziem na patyku. teraz to ja się gubię w meandrach kulis. pewien nieprzebrzmiały gwiazdor rozdaje autografy na wylinkach, naganiacze – zaproszenia na roast eks-prezydenta, długo wyczekiwaną koronację Korwin-Mikkego, zaproszenia na stypę w klimacie rave. odnajdujemy się po paru godzinach błądzenia. zderzają się nasze, tyleż mroczne, co bajkowe światy, wnikają w siebie. połączone kolory nie tworzą, na szczęście, szarości.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...