Struna

[Konrad Huvavnik]

Struna drga jak by szarpało ją stado skrzypków,
Na niej my animale a za nią tylko krew bogów
Za animale wypijmy i poszarpmy jeszcze strunę

Wydrapmy sobie oczy kreując kreacji początek
I ślepi szarpmy nadal strunę
I tak pozostaje tylko popiół,
wojna
Włożeni na struny początek szukamy końca
Zastając znów początek
i tak leci jak w machinie zębatkowej
w koło w koło
w koło Wojtek,
najpierw powolutku
potem ciągle szybciej nigdy wolniej,
i szybciej i szybciej

Bach

Krach

Upadek

Człowiek

Struna drga jak by szarpało ją stado skrzypków
Na niej my homo a za nią tylko tchnienie bogów
Za homo wypijmy i poszarpmy jeszcze strunę

Oddajmy sobie oczy kreując kreacji początek
I wzroczni szarpmy nadal strunę
I tak pozostaje tyko diament
Pokój
Włożeni na koniec struny szukamy początku
Zastając znów koniec

i tak leci jak w machinie zębatkowej
w koło w koło
w koło Wojtek,
najpierw powolutku
potem ciągle szybciej nigdy wolniej,
i szybciej i szybciej

Bach

Krach

Upadek

Animalehomo włożony na struny początek odnajduje jej koniec

[nie ma]

Bożesz ty mój, ależ wiersz! Imponująca długosć. Ale podoba mi się i kropka.