„pod palcami”

[Madonna]

w strugach dymu
bez znaczenia

w słońc potokach
tęczach motyli

z odbiciem w bruku wspomnienia

krew co płynie pustym strumieniem miasta
gaśnie, pęcznieje

kruszy się w dłoni dotyku


jeden uśmiech bladego nieba
-i wrócę-


jedno westchnienie przebudzenia
drobne nitki światła
ciężkie od pyłu miłowania-zaspane-
w spojrzeń falowaniu

by odnaleźć Ciebie w serca dotknięciu


i ta dłoń
ostudzi białe milczenie
co pod powiekami
na ustach pozostaje
zdobione kwiatami nieba

dogasa
przycicha
rozlewa płomienie

przez mury przecieka
ożywa


znika...