Wiatr od Wschodu

[nie ma]

Krwią zalane słońce
po raz kolejny przyjmuje cios,
po raz kolejny umiera,
z modlitwą wita wystrzały,
po raz tysięczny wpada do grobu.

Oto ziemia usłana
cieniem stygnących ciał
tych przysięgą związanych,
tych, co umarli samotnie
lecz z oddali słychać łkanie.

W czyjejś dłoni różaniec.
Dźwięczy Chrystusowy krzyż,
poruszany wiatrem od Wschodu
w tym wkrótce pamiętnym lesie.
Po cichu liczy ofiary.

Oczy ziemią przysypane:
zbyt długo niewidzące,
by ujrzeć tajoną prawdę,
by ujrzeć wyciągniętą dłoń,
by powiedzieć - wybaczam.

[Pan poeta]

nie jest to wiersz dobry, niemniej jednak też nie kicz
pozr

[nie ma]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To jest wiersz do wszystkich: do tych żyjących i do tych, których już nie ma-tych, co zabijali i tych zabitych.