dziecko nieświadome świadomości swej

[Pan poeta]

tędy martwe dziecko, martwica kartojadów
biegnie po literce, trzech pięter i ściany
w złomirze szczotkowej bluzce, w dwupasmowej kurteczce
wdrapuje się po tangensie w środek świata.

niby bawi się niby dziecię na dwóch nagich moralnościach
bez leonarda, lipy, gałązek szelestu.zabawek z kólkami i jajami.
bez chwili tej której dorośli pragną, bardziej niż łyżeczki tranu i starości.
wdrapuje się jak pies Dioniges wszędzie tam gdzie Bogu najlepiej


nieświadome zbitej ektoplazmą twarzy, swych wierszy na kroplach rosy
swej sukni w konie Tartaru.z parasolką siedzi w środku świata. trochę na lewo.