Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Piersi babci Heli 3

Anna Siedem

Przez Anna Siedem
w Proza - opowiadania i nie tylko

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Anna Siedem

Anna Siedem

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Sonia trzymała w dłoniach najpiękniejsze jabłko świata.
- Więc dzisiaj nie śpię sama - pomyślała.
Śniła jej się babcia, siedziała przed lustrem i czesała długie, czarne włosy. Oto Helena zamyślona, smutna i nieobecna. Kobieta, która jest, a jednocześnie jej nie ma. Przyszłość śmieje się z chwili obecnej. Trudno powiedzieć dlaczego i czy ma do tego prawo. W snach dzieją się dziwne rzeczy, Sonia to czuje, ale nie umie nazwać. Widzi babcię, która wcale nie wygląda jak babcia. Nie z takimi piersiami, nie nie z ustami czerwonymi jak dojrzałe wiśnie, które same proszą się o zerwanie. Trudno byłoby znaleźć piękniejszy obraz kobiety. W oczach Soni istniał tylko jeden - obraz Heleny. Za nią stał wiklinowy kosz wypełniony po brzegi jabłkami. Helena wstała i wysypała wszystkie owoce, zrobiła to tak lekko jakby sypała w powietrzu mąkę. Na dnie kosza znalazła białą, tetrową pieluszkę, a w niej było zawinięte maleńkie dziecko. Wyglądało jak lalka, wpatrzona nieruchomo w oczy babci nie mogła nic powiedzieć, chociaż chciała. A jabłka leżały rozrzucone po całej podłodze, ogonki pieściły stopy smutnej kobiety, która próbowała obudzić dziecko. Ale ono było lalką i stawało się coraz mniejsze i mniejsze, aż zniknęło w przestrzeni. Potem padał śnieg, w pokoju Heleny zrobiło się zimno. Nie było sufitu i wiał wiatr. Helena leżała na swoich jabłkach, a płatki śniegu przykrywały jej bladą twarz. Dziewczynka poczuła chłód.
Szara myszka wskoczyła na łóżko i obgryzała najpiękniejsze jabłko świata, które za sprawą babci stało się własnością Soni. Krzyk obudził cały dom. Sonia nie wiedziała czy to mysz, czy zimny śnieg na twarzy Heleny otworzył jej usta, poruszył powieki i kazał przestać śnić. Usiadła, wyrzuciła z łóżka małe zwierzątko i z przerażeniem stwierdziła, że jej nieskalane, dziewicze jabłko jest poobgryzane. W tym momencie do pokoju wbiegła Helena, zobaczyła mysz i uderzając w nią z precyzyjną dokładnością, zabiła. Kuchenny rondel w ręku babci okazał się niezastapionym narzędziem zbrodni.
- Nic Ci nie jest kochanie? - pytała zatroskana Helena.
- Boję się babciu.
- Czego się boisz moje dziecko? Zabiłam, zobacz, już leży martwy ten zły duch, będzie mi tu straszył dziecko - sapała Helena.
- Ale to nie to - szepnęła dziewczynka.
- A co? Może jeszcze druga mysz? - babcia rozglądała się po pokoju - a mówiłam, żeby dziadek wpuścił na noc kota, ale nie, on woli pułapki na myszy, a one omijaja je z daleka, już się nauczyły, złe duchy.
- Babciu coś mi się śniło.
- Zły sen? - Helena położyła się obok Soni i przytuliła ją mocno - wiesz, czasami śni mi się dawny właściciel tego domu, taki stary Niemiec. Mówili, że zakopał pieniądze w ogrodzie jak uciekał. Bo Niemcy wyjeżdżali i wszystko zostawiali, a ten żyrandol to też po nich, ładny co? Szafa w dużym pokoju i kredens w kuchni, były nawet łyżki i widelce, kubki i talerze i dwie monety ze znakiem Hitlera, oj było tego, było... - babcia mówiła i mówiła, a dziewczynka zasypiała wtulona w jej ciepłe piersi, słyszała z daleka miękki głos Heleny.
Widziała starą, dębową szafę. Wydawało jej się, że wchodzi do niej coraz głębiej i głębiej. Wpada do piwnicy, gdzie leżą poukładane stosy drewna, siekiera wbita w pieniek, w kącie stoją zniszczone buty dziadka. Pachnie ziemniakami, żywicą i naftą - oto zapachy Soni, ktore zabierze ze sobą wszędzie, na całe życie. Nie olejek różany czy drogie perfumy XXZ (babcia używała zawsze tych z kiosku ruchu - Być może..., a puste buteleczki oddawała swojej wnuczce). Istnieją przecież zapachy dzieciństwa bez szklanych opakowań, bez zbędnych wstążeczek i etykiet. Zawsze żywe w pamięci, może uśpione, drzemią z głową lekko przechyloną na bok, żeby obudzić się w odpowiednim czasie i opowiedzieć wszystko od nowa.

Anna Siedem

Anna Siedem

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

kaju-maju
dziękuję, że zawsze do mnie zaglądasz i komentujesz. A sny rzeczywiście
- bywają i takie, które sprawdzają się lub coś znaczą, trzeba umieć je
odpowiednio interpretować - podobnie jak wiersze. Myślę, że sny są jak
wiersze. Trudno oddać ich atmosferę w realnym świecie. Może w tym
wirtualnym jest nieco łatwiej? Świat wirtualny jest jakby do tego stworzony...
czasami mam takie wrażenie.
kaju-maju to nie jest ostatnia część tej dziwnej opowieści, bo jakoś dziwnie
dobrze mi się to pisze i dlatego przerywać nie zamierzam. A Ty jesteś dla
mnie zachętą do dalszego pisania :)
"Nawet można to wziąć za bajkę." - to może trochę urealnić tę bajkę?
Co o tym myślisz? Pozdrawiam ciepło, dziękuję i zapraszam dalej wierna
czytelniczko.
Pozdrawiam również wszystkich, cichych czytelników. Dzięki :)

kaja-maja28

kaja-maja28

Opublikowano
Opublikowano

jak coś przyjemnie się czyta to miło jest tak czytać.Nawet dałam dzisiaj znajomym do przeczytania,też im się bardzo podobało i się nie myliłam jeśli nazwałam to bajką.Bo naprawdę taką babcie to tylko w bajce może spotkać.
Czekam na dalszą część.
Pozdrawiam milutko

Anna Siedem

Anna Siedem

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

kaju-maju
jesteś niezawodna, dziękuję :)
Wkrótce część 4 (i nie ostatnia)
postaram się, żeby czytało się
przyjemnie, chociaż myślę o tym,
aby atmosfera była nie tylko
bajkowa. Serdecznie pozdrawiam
(również Twoich znajomych)

  • 1 miesiąc temu...
Don_Cornellos

Don_Cornellos

Opublikowano
Opublikowano

1) „nie nie z ustami czerwonymi„
2) „jak dojrzałe wiśnie, które same proszą się o zerwanie.” – chyba lepiej bez „same”.
3) „Na dnie kosza znalazła białą, tetrową pieluszkę, a w niej było zawinięte maleńkie dziecko.” – jak to? Na dnie kosza znalazła pieluszkę, rozwinęła ją, i co się okazało? Ano okazało się, że nie ma tam jakichś okruszków po śniadaniu, ale maleńkie dziecko. Ciekaw jestem, czy mnie rozumiesz w czym upatruję twój błąd.
4) „Wyglądało jak lalka,” „ono było lalką” – to czym w końcu było?

Niby tekst poprawny, ale jakoś mnie nie wciągnął. Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Stracony
      Pierwsza miłość

      Przez Stracony · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Zawsze wesprzesz dobrym słowem Waldku :) Miłego weekendu.
    • Andrzej P. Zajączkowski
      Rudyard Kipling - Buty (Boots)

      Przez Andrzej P. Zajączkowski · Opublikowano

      Pieszo—tup—tup—tup—tupiemy przez Afrykę Krok—krok—krok—krok—tupiemy przez Afrykę (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa!) Nie ma zwolnienia na wojnie!   Siedem—sześć—jedenaście—pięć—dwadzieścia dziewięć—dzisiaj mil— Cztery—jedenaście—siedemnaście—trzydzieści dwie mile wczoraj (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa!) Nie ma zwolnienia na wojnie!   Nie—nie—nie—nie—patrz co przed sobą masz. (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa) Lu—dzie— lu—dzie— wariują gdy wciąż widzą je, Bo nie ma zwolnienia na wojnie!   Licz—licz—licz—licz— naboje w ładownicach. Gdy—spuś—cisz—wzrok—zaraz dopadną cię! (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa) Nie ma zwolnienia na wojnie!   Pró—buj—pró—buj—myśleć o czymś innym—  O—mój—Bo—że—nie daj mi oszaleć! (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa!) Nie ma zwolnienia na wojnie!   Mo—że—my—prze—trwać głód, pragnienie, wyczerpanie, Ale—nie—nie—nie—nie to ciągłe patrzenie na—  Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa, Bo nie ma zwolnienia na wojnie!   W dzień—nie—jest—tak—źle bo koledzy są, Lecz—noc—to—sznu—rów—ki czterdziestu tysięcy milionów Bu—tów—bu—tów—do góry raz, o ziemię dwa Nie ma zwolnienia na wojnie!   Sze—dłem—sześć—ty—godni w piekle i mówię Nie—o—gień—dia—bły, ciemność czy coś, Lecz bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa, Bo nie ma zwolnienia na wojnie!   W 1900 British Army przemaszerowała od Cape Town do Pretorii (1500 km) - tak ten marsz zapamiętał Kipling.  Fraza - nie ma zwolnienia na wojnie - pochodzi z Księgi Koheleta 8,8: Nad duchem człowiek nie ma władzy, aby go powstrzymać, a nad dniem śmierci nie ma mocy. Tak samo nie ma zwolnienia na wojnie i nie uratuje nieprawość tego, kto ją popełnia.  I Rudyard: We're foot—slog—slog—slog—sloggin' over Africa  Foot—foot—foot—foot—sloggin' over Africa (Boots—boots—boots—boots—movin' up and down again!)  There's no discharge in the war!     Seven—six—eleven—five—nine—an'—twenty mile to—day— Four—eleven—seventeen—thirty—two the day before   (Boots—boots—boots—boots—movin' up and down again!)  There's no discharge in the war!     Don't—don't—don't—don't—look at what's in front of you. (Boots—boots—boots—boots—movin' up an' down again); Men—men—men—men—men go mad with watchin' 'em,  An' there's no discharge in the war!     Count—count—count—count—the bullets in the bandoliers.  If—your—eyes—drop—they will get atop o' you!  (Boots—boots—boots—boots—movin' up and down again)  There's no discharge in the war!     Try—try—try—try—to think o' something different—  Oh—my—God—keep—me from goin' lunatic!  (Boots—boots—boots—boots—movin' up an' down again!)  There's no discharge in the war!     We—can—stick—out—'unger, thirst, an' weariness, But—not—not—not—not the chronic sight of 'em—  Boots—boots—boots—boots—movin' up an' down again,  An' there's no discharge in the war!     Tain`t—so—bad—by—day because o' company, But night—brings—long—strings—o' forty thousand million  Boots—boots—boots—boots—movin' up an' down again  There's no discharge in the war!     I—'ave—marched—six—weeks in 'Ell an' certify It—is—not—fire—devils, dark, or anything, But boots—boots—boots—boots—movin'up an' down again,  An' there's no discharge in the war!  
    • Roma
      niewiersz

      Przez Roma · Opublikowano

      @Migrena mi właśnie też odpowiada, ale ja już tak mam, że zaczynam kombinować. A, że akurat na taką wersję? Myślę, że byłaby bardziej czytelna, ale niech tam... Zostanie tak jak jest :)

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      No to tu mamy odmienne zdania, ja tam swoją poezję uważam za dość szorstką, a Twoje "i niech cisza domknie wiersz" mogłoby, przynajmniej ten wiersz, złagodzić. Choć nie będę ukrywać, że podoba mi się to, że widzisz w niej subtelność Tu odpiszę tylko tak. Do mnie Twoje wiersze trafiają, podoba mi się i Twój styl i tematy o jakich piszesz, bardzo. Jeszcze raz, dziękuję :)     Aaaa i zanim zapomnę. Ja nie raz potrafiłam doprowadzić do tego, że z wiersza nie zostało nic, bo co chwilę coś, albo to, albo tamto nie pasowało, więc wiem o czym mówisz.
    • Bożena De-Tre
      Cisza

      Przez Bożena De-Tre · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka Alicjo a Twój komentarz przecudny-:)…zapachniało „mgiełką”” prawdą w kolorze soczystej zieleni mnie realistkę…” oczarowało…nie wiem…ale wiem że lubię Twoje komentarze przemyślane też…Pozdrowienia
    • Jacek_Suchowicz
      Po portalu i papierze

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      ładnie - piosenkowo   "Łatwo pisać o miłości" lecz dać miłość bardzo trudno się poświęcić być pomocnym dbać by życie było cudne   znieść ze skruchą wszelkie trudy być najlepszym przyjacielem wciąż coś tworzyć sobą slużyć niech dzień szary jest niedzielą :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...