****

[Ramona Hein]

siedzę w ciemności przmyślam życie
wokół chłód i pustka... i serca bicie
jedyna część mnie jeszcze pełna wiary
że miłość przezwycięży wszystkie koszmary
widmowe twarze snują się przed oczami
chora wyobraźnia zaszczuta wspomnieniami
dreszcz przebiega po ciele... spływa kroplą potu
strach przenika do szpiku wraca ból dotyku
nadzieja na ulgę jak gwiazda się wypala
i wraz z nią umiera w całe życie wiara
paranoja... szaleństwo... krzyk z piersi wyrwany
oni tu wracają wokół zimne ściany
uchylone okno lekkość i lot w nicość...
grobowa cisza i tajemniczość

[Michał Kowalski]

powiem tak - wiersz ten zupełnie do mnie nie trafił - a rymy... przypominają mi moje własne (a to nie komplement)
pozdrawiam serdecznie