przeciąg

[pani]

Odchodząc miliony oczu zwróconych ku ziemi
życia żądnych,
Zmieniają chwilę w moment,
Oddając swoje ostatnie drgnięcie źrenic.

Pusty w środku dom martwy,
Samotnością przeciąg trzaska.
I dusza głęboka została w nim,
Oświetlając swego Stwórcę.

I już nie miliony, ale para,
Oczu wilgotnych.
Mieszają się w sobie same,
Z braku cierpiąc.

Przymyka swe okienka na świat,
I twarz żywą spotyka,
Karmiąc się słodkim wspomnieniem,
Otwiera, smutną piosneczke nucąc.

Zna na pamięć każde drgnięcie,
Tamtych żegnających miłosć źrenic,
Ucieka w samotności mgłę,
Zmieniając kierunek płynących po niebie dusz.

[Karmenka]

Podoba mi się, zwłaszcza ostatni wers:)