Fantasmagoria

[Mariusz Urbaniak]

Przychodzisz do mnie co noc
Spowita w jedwabne ciało
Czuję przedziwną moc
Znów Ci się to udało

Opleciesz mnie swymi ramiony
Niczym puchową pierzyną
A ja nie jestem zdziwiony
Bo jesteś moją jedyną

Ja także Ciebie przytulę
Złączymy się w jedno ciało
Ta miłość skończy się bólem
Lecz będzie nam mało, wciąż mało

Ja w Tobie, Ty we mnie, tak razem
Łączą się nasze atomy
Jesteśmy jednym obrazem
Śmiertelni bijcie pokłony

Tak zatopieni w miłości
Wstyd nie ogarnia nas wcale
My nie widzimy nagości
Niech na nas patrzą szakale

Daję Ci pieszczot zawiłość
Ty mi nie jesteś dłużna
Bo to jest czysta miłość
A nie tam jakaś jałmużna

Lecz ranek wyrywa Cię z łoża
Raniąc jak zwykle me serce
I lecisz daleko w przestworza
Zostawiasz mnie w rozterce.

[HAYQ]

jako ten szakal z boku
okrutnie'm zawiedziony
- miast w duszy, grają w oku
i drzaźnią te... ramiony

niestety, przykro mi :/

[Mariusz Urbaniak]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Właśnie na takich podpowiedziach zależy mi najbardziej.

Jeżeli coś jest dobre to ok, jeżeli nie to trzeba się poprawiać.

Ten wiersz jest zupełnie inny od tych które dotychczas pisałem i byłem ciekawy odbioru.

Dzięki

Mariusz

[HAYQ]

No cóż użyty zwrot naprawdę kole w oczy. Inna sprawa, gdyby został użyty jako zwrot groteskowy, lub forma wiersza miałaby odpowiedni charakter, czyli byłaby "kompatybilna" z...
nie byłoby zastrzeżeń. Ale proszę się nie zniechęcać.
Pozdrawiam

[Anna Siedem]

Tym razem jakoś inaczej u Ciebie,
sama nie wiem co powiedzieć,
tak i nie, bo wiersz ma swoje plusy
i minusy. Ale pisz dalej, powodzenia
Pozdrawiam