Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

I wersja

ciemność to przepiękna dama
w jej ramionach noc przemyka
bo w ciemności wiesz to sama
piękna jesteś jak afryka

ciemność intryg twoich zbawca
zło spowija w snu pokłady
w jej całunie jak oprawca
skrywasz podłych ciosów ślady

ciemność oddech ci przyspiesza
sprzymierzona tak niezręcznie
bo na zewnątrz cię rozgrzesza
lecz sumienie żre niewdzięcznie

ciemność sprawia że nie płoniesz
gdy w jej mroku fałsz przemycasz
lecz o brzasku w kłamstwach toniesz
i jak brzytwy się ich chwytasz

ciemność wierny twój obrońca
dla mnie męką jest gdy znika
bo w ciemności wiesz to sama
piękna jesteś jak Afryka


II

ciemność to przepiękna dama
w jej ramionach noc przemyka
bo w ciemności wiesz to sama
piękna jesteś jak afryka

ciemność intryg twoich zbawca
złem przesącza snów pokłady
w jej całunie jak oprawca
skrywasz podłych ciosów ślady

ciemność oddech ci przyspiesza
impulsywnie i niezręcznie
bo na zewnątrz cię rozgrzesza
lecz sumienie żre niewdzięcznie

ciemność sprawia że nie płoniesz
gdy w jej mroku fałsz przemycasz
lecz o brzasku w kłamstwach toniesz
i jak brzytwy ich się chwytasz

ciemność wierny twój obrońca
zwykłą dziwką jest i tanią
demaskuje cię bez końca
czemu więc wciąż tęsknię za nią

ciemność
ta okrutna pani
całe piękno przy niej znika
gdy odbiera sen głos w krtani
bywa męką jak afryka


P.S.
Na swoje usprawiedliwienie dodam tylko, że to bardzo stary wiersz
Czekam (i z góry dzękuję) na ostre baty ;)

Opublikowano
ciemność to przepiękna dama
w jej ramionach noc przemyka
bo w ciemności jesteś mała
egzotyczna jak afryka

;)
ps. a, i jeszcze przepiękną zmieniłabym na coś przewrotnego;)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Nad "przepiękną" już myślałem (powtarza się niestety z piękną), ale nic mi nie przychodzi do głowy.
Ciemność, niestety musi mieć cechy damy, ale trochę straszniejszej od królowej śniegu - dlatego trzeba ją hołubić ;) Chodzi o takie połączenie piękna z wrażliwością... hieny ;))

Co do propozycji - "jesteś mała egzotyczna jak afryka", to trochę mi burzy charakter bohaterki.
Ona jest bardzo pewna swoich zewnętrznych atrybutów... i "mała" troszku mi z tym koliduje.
Ale wielkie dzięki za pomoc i wizytę.
Serdecznie pozdrawiam.
Opublikowano

nie pasi:
1. ciemność wierny = końcówki (ż,m) psują rytm

2. w temacie wrażliwości hieny, może:
ciemność (to) wyuzdana dama

moja propozycja (moze naślę na Ciebie stado weny);

ciemność (to) wyuzdana dama
w jej ramionach noc przemyka
bo w ciemności wiesz to sama
piekna jesteś jak afryka


ciemność intryg twoich zbawca
zło spowija w nić zabawy
w jej całunie jak oprawca
skrywasz podłych ciosów ślady

ciemność oddech ci przyspiesza
kompulsywnie tak niezręcznie
bo na zewnątrz cię rozgrzesza
lecz sumienie żre niewdzięcznie

ciemność sprawia że już płoniesz
gdy w jej mroku fałsz przemycasz
lecz o brzasku w kłamstwach toniesz
i jak brzytwy się ich chwytasz


ciemność schroni dwa oblicza
dla mnie męką jest gdy znika
bo w ciemności wiesz to sama
piękna jesteś jak afryka

przepraszam, że tu i ówdzie pogrzebałem ....
Pozdrowienia :)

Opublikowano

u la la... ale fajnie pogrzebałeś :) Dzięki za zaangażowanie
Muszę przemyśleć co na tak, a co na nie, bo jest nad czym podumać.

A tak na szybko - pierwsze spostrzeżenia:
- "wyuzdana"... hmm, trochę (tak mi się wydaje) za mocne,
jak na początek wiersza - bo zgodnie z tym, co napisałem o tej damie wcześniej - trzeba ją mimo wszystko hołubić, bo to zarazem i "noc" z jej atrybutami (księżyc, gwiazdy... atmosfera z tym związana) / i ciemnota z ograniczeniami / ale też drapieżność, zwierzęca czasem z wyuzdaniem (jak napisałeś) włącznie.
Dlatego właśnie miałem z tym problemy. Potrzebne jest określenie wyrażające zarówno szacunek, jak i cyniczny stosunek określającego ją peela. Wiem :) za dużo wymagam.

O reszcie pomyślę - wielkie dzięki.
Pozdrawiam.

Opublikowano

HAYQu lepiej zostaw wierchołka w spokoju, ma swój klimat, urok i to jest najważniejsze
myślę że wszelkie ulepszanie tylko mu zaszkodzi
odrobinę naiwne, ale naiwność jest właśnie częścią tego klimatu
i to by było na tyle ;)
hej, :)))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


zabójczo, faktycznie ;) i... dużo jaśniej jakby się zrobiło.
Dzięki za wizytę, pozdrawiam.

jaśniej to HAYQ pewno zrobi:)
proszę, pozdrawiam
Opublikowano

Bardzo dziękuję wszystkim za pomoc i komentarze, bo dzięki temu trochę pozmieniałem, a nawet dołożyłem co nieco do tego (i tak przydługiego)... czegoś.
I tak chyba już zostanie.
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Nie wiem, jaki był zamiar, ale brawo, świetnie skojarzone z tą rosiczką ;))
Zachęcam do obejrzenia dość starego już filmu z zespołem Pink Floyd p.t. "The Wall".
Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Poezja wyjdzie wtedy, gdy się te dwa elementy połączy i zrównoważy.     Wychodzę z założenia, że większą krzywdę robi autorom, którzy z różnych powodów nie radzą sobie z arkanami ars poetica, owacyjny zachwyt: pisanie peanów na cześć, dopisywanie kwiecistych interpretacji tam, gdzie nie ma czego interpretować (przypomina to mi jako żywo Patogena AI, który był w stanie wygenerować tasiemcową pochlebną recenzję do najgorszego nawet utworu), tworzenie czołobitnych egzegez do czegoś, co nawet koło poezji nie leżało. W ten sposób utrwalamy niedbalstwo i bylejakość, dając jednoznaczny sygnał:  nie rozwijaj się, nie doskonal swojego pisania, nie słuchaj krytykantów (oni ci zazdroszczą albo pogardzają). Ktoś pójdzie ze swoim pisaniem dalej (konkurs, wydawnictwo, jakieś spotkania w środowiskach artystycznych) i zderzy się tam z jeszcze brutalniejszą rzeczywistością, niż moje komentarze. I wtedy - zonk! no bo jakże to, dlaczego, a na forum literackim tak wszyscy chwalili!    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ma Pan fantastyczne poczucie humoru :) dziękuję za lekturę. Miłego dnia! Odłożyć w miejsce, o którym będziemy pamiętać, a najlepiej na wierzchu ...   Gdy nadejdzie "ta godzina", każdy ma swoją wspaniałą resztę opowieści ;) 
    • @Naram-sin Zgadzam się, że umiejętność posługiwania się literackimi narzędziami jest kluczowa. Właśnie dlatego posługuję się ironią, kontrastem i przerysowaniem  są to środki, które, choć mogą początkowo wydawać się chaotyczne, mają na celu oddanie złożoności emocji i myśli. Każdy artysta ma swoją metodę, a dla mnie swoboda w wyrażaniu tych emocji - niezależnie od tego, czy jest to groteska, uniesienie czy introspekcja jest istotnym elementem procesu twórczego. Co do przywołania Miłosza i cytatu Żulińskiego; zgadzam się, że wiersz, jak dorosłe dziecko, powinien żyć własnym życiem, ale nie każdy proces twórczy musi zakładać pełną „autonomię” wiersza od autora. Być może to właśnie w tym przypadku, w moim podejściu, rola „matki-kwoki” nie jest pozbawiona sensu. Bo czyż nie jest to wyraz odpowiedzialności za każde słowo, które staje się częścią tej literackiej „rodziny”? W końcu, jak to w sztuce bywa – każdy twórca jest nieco innym rodzajem „rodzica” dla swoich dzieł.      
    • @Naram-sin "Dziękuję" za ten erudycyjny wykład z obowiązkową dawką pogardy – nieczęsto spotyka się dziś tak oddanych obrońców poezji przed niebezpiecznym wpływem... emocji. Faktycznie, jak mogłam zapomnieć, że 'muśnięcie wiatru' to relikt poetyckiego średniowiecza, a 'ciepło dłoni' grozi natychmiastowym odebraniem licencji twórczej. "Cieszy" mnie, że pan – niczym samozwańczy Indiana Jones literatury – nadal z uporem przeczesuje każdy wers w poszukiwaniu terra intacta. Choć może czasem warto byłoby wyjść z jaskini własnego ego i przypomnieć sobie, że język to nie tylko narzędzie analizy, ale też komunikacji – nawet z tymi, którzy nie piszą pod dyktando akademickiego żargonu. Rymy gramatyczne? O zgrozo! Inwersja? Lincz! Najwyraźniej poezja to już nie forma ekspresji, tylko egzamin z oryginalności w jury złożonym z trzech słowników i jednego pretensjonalnego wykładowcy. Ale dobrze, niech będzie – przy kolejnym wierszu spróbuję użyć 'intraorganicznych paralel synekdochowych' i zrezygnuję z uczuć. Bo przecież poezja to powinna być operacja na mózgu, nie na sercu, prawda?
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        No właśnie, tylko tymi narzędziami trzeba umieć się posługiwać. Jak wpuścisz małpę do warsztatu stolarskiego i pozwolisz jej wymachiwać bez ładu i składu wszystkim, co tam znajdzie, to i tak nie wyjdzie z tego stół ani krzesło.   Powołujesz się na Miłosza, to ja odpowiem Żulińskim: (...) bardzo dobry poeta czyni inaczej: pozwala, by wiersz, jak dorosłe dziecko, odrywał się od niego i żył swoim własnym życiem.   Twój wiersz nie jest dorosłym dzieckiem, skoro musisz mu być matką-kwoką.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...