O niej...

[Pan poeta]

O niej...

te źrenice sklejone moimi
czakją w fundamentach nieba
człowiek żyje ukrytym ciałem
widząc labirynt takich włosu
splecionych żarówką kokartki

jej gorące ściany policzków
spływające rynną blizn
w uśmiechu ust poł - kiężycowych
pół od całowani, pół od mowy
słońca

i te ukryte w skrzyniach anglezów
podszywki gwiezdnych ramion
czekających dłoni księżyca
te piersi płomieniste
w poemie płaczącej koszulki
schowane gęsto pod spódnicą

powiedziała mi

dotykaj ile chcesz
mej duszy...

[Cecylia Pierugg]

pierwszy wers i wiersz spalił na panewce :P

lazurowe źrenice są tak oklepane jak "blaszane koguciki" na jarmarku
grunt to dobry wstęp i koniec znakomity
tu wstęp spalił wszystko


pozdrawiam

[Pan poeta]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

to się zmieni, poczekaj...

[Cecylia Pierugg]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

to się zmieni, poczekaj...


te źrenice schlapane wszechświatem

dobrze, że nie piwem, zero liryczności jeszcze gorzej niż przedtem, słowo nie trafione nie zachęca, pomyśl nie chlap słowami na darmo :)


pozdrawiam