„Nad słowa”

[Madonna]

pośrodku morza zwykłego
radości ZWIERCIADŁO pęcznieje, kwitnie
wysycha perły odcieniem
rumieni się i wnika w ciało
patrzy przed siebie uśmiechem oczu mruga...
zatopiona w listach, depeszach, szumie
świec na komodzie cichnie by
zasnąć i zbudzić ją znów-chęć
do popchnięcia tego życia przed siebie...

mruga rzęs powiekami na szkle
mówi słów ustami
oddycha dotykiem dłoni
by zostać tu i teraz przed spojrzeniem

by nowe znaczenie – znów odnaleźć ich
pływanie po wody godzinach czerwcowych

czekała przed mgłami słowa na spojrzenie czasu i głos

[Krzysztof Adam Meler]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie rozumiem niektóre zawiłości tekstu ("wyrzuciłem" na bok te najważniejsze). Opowieść o pewnej miłośći inaczej - nieco w stylu narracyjnym, co równoważyć miała zdaje się fantazja liryczna. Miejscami niestety jest ona wręcz "nadliryczna". Ogólnie jednak wiersz jest ciekawy i dość oryginalny;-)



Pozdrawiam - K.A.M.