Przebłysk dnia (ufaj i kochaj...)

[slawomir_zeromski]

barwy tęczy frunące
tam leżą skarby niepojęte
i rozmowy jakby
nie wiadomo kiedy rozpoczęte
mówiące stale o miłości
ona zupełnie jakby
końca swego nie znała

owoce nas kojące
kwiaty w barwy się strojące
przebogate i olśniewające
polany ich goszczące - błyszczą się radujące

łąki kwiaty,
drzewa, światy
nasycone i pełne radości
tam pszczoła
na płatku gości
jak wygodnie się mości!
to w lewo, to w prawo
a w ulu - miejsc mało!

życie w tej Erze płynie powoli
wśród swawoli...
pięknych dźwięków gitar
harf i lutni
my - niesmutni
weseli stale
radujący się trwale

[Oxyvia]

Sławomirze, nie jesteś poetą. Nawet nie kiepskim amatorem. I niczego Ci to nie ujmuje. Po prostu zmień zainteresowania. Taka moja rada.
Pozdrawiam.

[Poszlaka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Uczciwy, pozbawiony podtekstów komentarz. Brawo!

=-=

[Oxyvia]

Dzięki. A czy to jakiś ewenement? Tutaj czy tak w ogóle? Bo u mnie - na pewno nie.

[Joanna_Soroka]

Panie Sławomirze,
wkleja Pan gniot za gniotem, czas na wnioski.
To co Pan pisze jest okropne. Ma Pan potrzebę wyrażania myśli i gdzieś może coś tam się w nich tli, ale wiersz tonie w gramatycznych rymach, złym układzie, nadmiarze egzaltacji i uniesień. A i treść też taka raczej nie wiadomo po co. Jeśli Pan nie zacznie czytać, to i z pisania nic nie wyjdzie.

Takie coś odcedziłam z Pana wiersza.
Też takie sobie, ale to Pańskie słowa.

***
tęcza łąka kwiaty
owoce drzewa
barwy przebogate
nasycone i pełne radości
życie płynące powoli
wśród dźwięków gitar
harf i lutni
my stale weseli
rozmowy o miłości
bez końca
Raj

[slawomir_zeromski]

to co odcedziłaś - podoba mi się