Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

śniada wiosenna sukienka

Rapityn z Wrocławia
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Rapityn z Wrocławia

Rapityn z Wrocławia

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano
Gdy myślał, że nic dobrego nie może go spotkać w życiu, na wystawie zauważył luksusowy samochód i kobietę przymierzającą się do zakupu. Przystanął i patrzył na scenę jak patrzy się na scenę w teatrze. Jedyna różnica - pomyślał - między tymi dwoma miejscami to powtarzalność. Ta kobieta nie będzie przez dłuższy czas równie namiętnie zerkać na nic ani na nikogo a w teatrze emocje wirują co wieczór.
Mylił się, kobieta jeszcze tego samego popołudnia poszła na kawę z koleżankami i łapczywie razem z kawą pochłaniała atmosferę spotkania. Zdając sobie sprawę z kruchości chwili pożądała każdej kropli życia.



śniada wiosenna sukienka
nasypane popiołem włosy
i drzwi stale zamknięte od zewnątrz
nogi
na schodach buty na obcasach
wybijające niepewność zapałek
w zmęczone czekaniem oczy

godziny w zapomnieniu blade
rumieńce wizytują dzisiaj okna na parterze
i deszcz na szybach wymienił uszczelki
wierzysz
wiara nieprzewidywalna jak orzechy zimą
ale wierze
otwierając kolejną łupinkę wierze
Krzysztof Adam Meler

Krzysztof Adam Meler

Opublikowano
Opublikowano

Wiersz jest uroczy. "Łupinka orzecha" - pomaga w wyrażeniu miłości. Nie rozumiem jednak słuszności umieszczenia nad nim narratorskiego expose , choć do końca nie wiem: narrator jeszcze czy już podmiot liryczny?
Pozdrawiam i proszę o ocenę moich wierszy (np. Wieczności historia we fragmentach ).

Rapityn z Wrocławia

Rapityn z Wrocławia

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Dziękuję.

Zadziwiacie mnie, gdy usłyszałem o tym portalu mówiono mi, że operacja wycinania wątroby bez znieczulenia jest niczym w porównaniu z krytyką publikowanych tu utworów.
Cóż jak to zwykle bywa z plotkami są tylko echem w rurze czyichś doświadczeń.

oczywiście, że będę komentował Wasze utwory :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • yfgfd123
      Jam session

      Przez yfgfd123 · Opublikowano

      tremolo-lo-lo alkohol i blues vibrato-to-to to to to to już wybiła dziesiąta dogorywa dziś już wszystko nieważne a najbardziej bis pomętniała wódka posmutniał les-paul jak stacatto krótkie przedwiośnie w a-moll   durna zabawa (musiał jakiś cynik powiedzieć że durne jest szczęście) Pan trochę zsiwiały za logiem Yamaha nie chce przygrywać już reszcie stoliki powoli odchodzą by moknąć w marcowy zagasły piątek w krzywo leżących garniakach z rękami na taliach eskortek
    • Jacek_Suchowicz
      polne kamienie

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      tym mnie rozwaliłeś :)))
    • Mitylene
      polne kamienie

      Przez Mitylene · Opublikowano

      @MIROSŁAW C. ciekawa personifikacja wieży, która od wieków obserwuje zachód słońca I szepcze historię. Wiersz " malowniczy" tak bym go określiła, bo widać oczami wyobraźni ten baśniowy wręcz obraz wieży i zachodu. Interesujący jest też motyw zaprzyjaźnienia się z drzewami. Wiersz bardzo mi się podoba. Pozdrawiam.
    • Jacek_Suchowicz
      pyszna

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      dedykuję Violi za ten nastrój wiosenny    Czy Viola pyszna czy nawet pycha? Kto to do licha dokładnie wie? Czy ktoś skosztował, czy ktoś zapytał, ktoś się poświeci ciasteczko zjeść?   Czy ktoś z portalu zbierze swe siły, by wszelki strach od razu zmóc. Będzie subtelny i bardzo miły jak ten kochanek legnie u stóp.   Lecz może przedtem przez park przegoni, kwieciem omai, kwietniowy czar. Słowa w aksamit ciepły przystroi. Szampan niewinność zmiecie jak wiatr.   Pyszności będzie szukać dokładnie, systematycznie pewnie od stóp. Pedikiur, nogi cudowne zgrabne, słodkość zamknięta kształtami ud.   Oczarowany ciała zapachem   zapragnie poznać ambrozji smak; kotliny, szczyty jędrne puchate… Ciut nieuwagi do piekła wpadł.   Szybko naprawi strojeniem skrzypek i melodyczną wibracją ciał. Aż Viola westchnie do ucha cicho; „więcej pychoty nie mogę dać”   Czy Viola pyszna czy nawet pycha? Kto to do licha dokładnie wie? Ten co skosztował, czy coś napisał jak to ciasteczko zjeść, oraz mieć!   wszelkie podobieństwo osób do sytuacji jak i sytuacji do osób  jest zupełnie przypadkowe
    • jaś
      Obrona

      Przez jaś · Opublikowano

      Upalne lato 1649 roku na wschodnich rubieżach Rzeczypospolitej. Hordy tatarsko-kozackie pod wodzą  Chmielnickiego i chana Islama III, rozpoczęły oblężenie Zbaraża. Twierdzy pełnej dzieci, kobiet i starców z okolicznych wsi i miasteczek, którzy schronili się tutaj przed nawałnicą ze wschodu, oraz pełnej wojska pod rozkazami rady pułkowników. Ciężkie walki trwały każdego dnia i tygodnia. Brakowało jedzenia, wody, amunicji i broni. Każdy kolejny dzień walki był cięższy dla obrońców od poprzedniego. W niższych wałach zaporoskiej twierdzy rozlokowana była wyborowa książęca piechota, złożona z osiłków wybranych z doborowych zastępów wojska. Dowodził nimi wachmistrz  Źrebenko, człowiek sprytny, uparty i odważny. Gdy nieustępliwość ataków nieprzyjacielskich rosła, powodując coraz większe straty i panikę wśród obrońców, dzielny wachmistrz wpadł na dziwny, jak na tę wojnę, pomysł. Wybrał ze swojej piechoty pięćdziesięciu dwóch chłopów ,  ludzi wielkich, brzuchatych i odważnych. Karmiąc ich znalezionym w lochach twierdzy grochem, postanowił powierzyć im zadanie obrony, jakiej nikt nigdy dotąd nie widział. Odsłonięte i wycelowane w oblegających nieprzyjaciół dupy żołnierzy ryglowane są grubymi, drewnianymi kołkami osiłkowymi, które z zapałem strugają  ich towarzyszy. Dochodzi  do dramatycznych i niesamowitych wypadków. Pewnego poranka żołnierz Rybko, zbrojąc dupę towarzysza broni, kapralowi Zapince, na skutek przedwczesnego wystrzału został ciężko ranny w głowę i pierś. Biednego, błąkającego się rannego żołnierza pożarły wałęsające się całymi gromadami psy. Był i prawdziwy bohater tych nowatorskich form walki z wrogiem – kapral Bartłomiej Zawrotny, chłop ogromny, żylasty i groźny . Gdy strzelał, żyły na jego łysej głowie pęczniały, aż ludziom wydawało się, że pękną. Ale nie. Ten nic nie wiedzący o później wprowadzonej konwencją genewską zakazie używania gazów bojowych żołnierz, grzmiał na nieprzyjaciół, słusznie pojmując, że w ten sposób ocali głowę swoją i innych. Wystrzeliwane osikowe kołki rozrywały sierpniowy mrok, siejąc zamęt w szeregach tatarskich zastępów. Widać było pierwsze oznaki paniki. Ten waleczny kapral wystrzelił już dzisiejszego popołudnia trzydzieści cztery razy. Dupę  polewano mu wodą dla ochłody. Patrzyli na to zdziwieni ludzie i za każdym strzałem matki mocniej przytulały swoje dzieci do piersi. Wreszcie nadeszło długo oczekiwane zawieszenie broni, a nieco później pokój. Kapral Bartłomiej Zawrotny został przeniesiony do służby u króla jegomości, a Tatarzy, pobici przez nieprzeciętnie walecznych przeciwników, odstąpili od oblężenia Zbaraża i ze sromem odeszli. Wojna się skończyła.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...