Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

śniada wiosenna sukienka

Rapityn z Wrocławia
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Rapityn z Wrocławia

Rapityn z Wrocławia

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano
Gdy myślał, że nic dobrego nie może go spotkać w życiu, na wystawie zauważył luksusowy samochód i kobietę przymierzającą się do zakupu. Przystanął i patrzył na scenę jak patrzy się na scenę w teatrze. Jedyna różnica - pomyślał - między tymi dwoma miejscami to powtarzalność. Ta kobieta nie będzie przez dłuższy czas równie namiętnie zerkać na nic ani na nikogo a w teatrze emocje wirują co wieczór.
Mylił się, kobieta jeszcze tego samego popołudnia poszła na kawę z koleżankami i łapczywie razem z kawą pochłaniała atmosferę spotkania. Zdając sobie sprawę z kruchości chwili pożądała każdej kropli życia.



śniada wiosenna sukienka
nasypane popiołem włosy
i drzwi stale zamknięte od zewnątrz
nogi
na schodach buty na obcasach
wybijające niepewność zapałek
w zmęczone czekaniem oczy

godziny w zapomnieniu blade
rumieńce wizytują dzisiaj okna na parterze
i deszcz na szybach wymienił uszczelki
wierzysz
wiara nieprzewidywalna jak orzechy zimą
ale wierze
otwierając kolejną łupinkę wierze
Krzysztof Adam Meler

Krzysztof Adam Meler

Opublikowano
Opublikowano

Wiersz jest uroczy. "Łupinka orzecha" - pomaga w wyrażeniu miłości. Nie rozumiem jednak słuszności umieszczenia nad nim narratorskiego expose , choć do końca nie wiem: narrator jeszcze czy już podmiot liryczny?
Pozdrawiam i proszę o ocenę moich wierszy (np. Wieczności historia we fragmentach ).

Rapityn z Wrocławia

Rapityn z Wrocławia

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Dziękuję.

Zadziwiacie mnie, gdy usłyszałem o tym portalu mówiono mi, że operacja wycinania wątroby bez znieczulenia jest niczym w porównaniu z krytyką publikowanych tu utworów.
Cóż jak to zwykle bywa z plotkami są tylko echem w rurze czyichś doświadczeń.

oczywiście, że będę komentował Wasze utwory :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      ty i ja

      Przez Migrena · Opublikowano

      @violetta ale Bóg kocha miłość między ludźmi. ON nam ją dał. nie bój się miłości. przecież wzdychasz do jakiegoś przystojniaka który Ci się podoba. w tym jest też piękno.   fatalnie, że cierpisz ból. nie mogę Ci pomóc ale jestem z Tobą :)  
    • Wielebor
      URODZINY AKTORA

      Przez Wielebor · Opublikowano

      @Annna2 dziękuję!
    • violetta
      ty i ja

      Przez violetta · Opublikowano

      @Migrena jestem święta, żyje dla Boga, nawet w płaczu i bólu śpiewam mu:)
    • wierszyki
      Port-au-Prince

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Moi rodzice byli przyjezdnymi z Małopolski. A moje miasto to były kiedyś dwa, które dzieliła rzeka Biała jak przypaść między zaborami. Ja jeszcze należałabym do Galicji i ten cmentarzyk z Bielska-Białej także. W Galicji wszystko małe i biedne (z wyjątkiem ratusza) ;) Miłego dnia.      
    • Migrena
      Sala 117

      Przez Migrena · Opublikowano

      W sali sto siedemnaście pachnie nocą, plastikiem, metalem i chemikaliami gnijącego życia. Woda w kubku drży przy każdym twoim oddechu, tak cienkim, że boję się patrzeć, żeby go nie roztrzaskać jak szkło. Twoje ciało jest listem spalonym na krawędziach - kartki powykrzywiane, litery wyblakłe, mięśnie wiotkie, skóra chłodna i lepka, a kości pod palcami skrzypią jak stare drewno. Trzymam je w dłoniach, a one rozsypują się w pył, w kurz szpitalnego powietrza, w zapach dezynfekcji i krwi. Twoje dłonie są lekkie jak słowa, które mówiłeś w kuchni, a teraz pachną krwią, potem, kurzem i strachem, którego nie mogę wyrzucić z gardła. Oczy masz zamknięte, ale wiem, że tam jesteś -  w jakimś rogu ciszy, może w śnie, może w miejscu, gdzie nie ma bólu, ale jest zimno metalu, plastik, i ślad Twojej nieobecności. Aparatura mruga jak gwiazda, której nikt nie widzi. Monitor pika rytm zapaści, sinusoida spłaszcza się jak rozdeptane ciało w łóżku. Pielęgniarka kalibruje pompę infuzyjną, jej ręce suche od płynów i alkoholu -  jedyny dźwięk w tym betonowym świecie, jedyna modlitwa, która jeszcze jest możliwa. Pielęgniarka poprawia prześcieradło, nie patrzy na mnie -  wie, że słowa już nie wystarczą. Moje serce stoi przy tobie jak pies pod drzwiami, które nigdy się nie otworzą. Chciałbym wsunąć w ciebie powietrze jak dawne wspomnienia, nakarmić dniami, które mogliśmy mieć, ale życie nie daje się dokarmić -  odchodzi cicho, pozostawiając krwawe ślady na poduszce, włosy w wodzie, echo wbite w żebra jak nóż. Chciałem powiedzieć: nie odchodź, ale słowa ugrzęzły w gardle   jak stwardniały chleb w gardle dziecka. Trzymam cię za rekę i wiem, że to już nie twoja ręka, tylko ciepło, które odpłynie, cień, który pamięta dotyk, i mięso, które jest już tylko wspomnieniem napięcia w palcach. Sala siedemnaście zamienia się w morze -  morze ciał, zapachu leków, krwi, metalicznej wody i betonu, a ja stoję przy twoim łóżku jak na brzegu, widząc, jak odpływasz, bez łodzi, bez powrotu. Twoje oczy przestają patrzeć, twoje ciało chłodzi się jak stara stal, a moje serce krwawi w rytm pikającego monitora. I kiedy aparatura milknie, światło gaśnie jak oczy, które przestały mnie widzieć – zostaje tylko cisza, ciężka, jak mokre poduszki, jak łóżko, które już nie trzyma życia. Ale ta cisza to ty. Już nie w sali. Już nie w bólu. W ciszy, która oddycha we mnie, jakbyś wciąż była -  twarda, brutalna, bezwzględna, jak życie, którego nie udało się oswoić.      

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...