Drogo...

[Tomasz roman]

O Drogo


Drogo, myląco jak wąż kręty po dordze
idę z mą kochanką, w tańcu, po dłoni, po nodze
gdzie muśnie nerw mój jej błyszczane wargi
mierzy się już umysł i do większej przeżyć wagi...

Drogo, prowadząca w całowanie
zakiwataj jak Lilia po nodze wielbi - u-m-i-e-j-s-c-o-w-i-a-n-i-e
owoc miłośći swych ust, swych dłoni
lśni jak jabłko kolorowe jest, w ustach jabłoni...

Drogo, jak wszechświat gwiazd złonczony w garść nocy
o tej porze, jażni kochaków, urzekni nam pomocy
urzeżbi tak atomy powietrza, ukształtuj wnęki przestrzeni
jak zwycięskie armie Morfeusza, tak niech i nas pogoda wypromieni...

Drogo, powiem jedno jeszcze, jako pół - bóg
w prostocie nie tak wielkiej, jak małej wielkośći
po nocy tej, sprawdz co z kochanki, jej nóg -
pozostało, czy nie sterta wycałowanych kośći?

[Krzysztof Adam Meler]

Tym razem tylko jedno uchybienie, które i tak odbieram subiektywnie:
"jakoby" jest dla mnie komiczne, bez wyrazu. Jaki był cel - błyśnięcie elokwencją?
Poza tym nastąpiła poprawa w kierunku, do którego nas przyzwyczaiłeś.
Pozdrawiam.

[Tomasz roman]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

te błędy spowodowane są tym, iż pisałem pużną porą i z wielkim pośpiechem

[Krzysztof Adam Meler]

A mnie to kupka obchodzi.
Poprawność to nie jest wymysł ideowych przeciwników w tworzeniu, a jedynie, a może i w szczególności, dowód naszego poświęnia i szacunku dla czytelników.
Ot co!
Pozdrawiam mimo to.

[Tomasz roman]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

rzeczywiśćie, popieram twoją rację...(nie krzycz) ):

[Tomasz roman]

Nie wiem dlaczego, ale wydaje mi się ze to mój najlepszy wiersz...

[Krzysztof Adam Meler]

Ale obiektywnie: mylisz się równie mocno jak Ptolemeusz.
On nie miał możliwości, by wiedzieć co innego. Ty masz takową i pozbądź się tego banału.
Jeśli to jest piosenka, to bez wątpienia w tonacji kiczissima.
Pozdrawiam.