Anioły Ciemności.

[Krzysztof Adam Meler]

Ciemności takiej nie widziały oczy,
choć od lat wielu brak im czucia światła.
Ciemność, co światło powoli otoczy
i nie odsłoni – oto szara prawda.

Ciemności, której boi się jaskinia,
od której stronią nawet nietoperze.
Stać w tej ciemności, gdy nikogo przy nas?
Widzę ją zawsze, ale jej nie wierzę!

Ciemność, do której ciągle się zbliżamy,
słońca kosztując, przyjaciela życia…
W dłoniach wezwanie ostateczne mamy,
zegar Ciemności na nerwach odlicza.

Gorsze są myśli o ostatniej chwili,
niźli ta chwila, która jest bezdechem,
ciemna jak tamci, którzy nie mówili,
że szczęście - szczęściem, a cierpienie - pechem.
…………………………………………………………….
Anioł mi szepnął przy kropkach na ucho,
że mnie wyzwoli, jeśli słuszna, wiara.
W oczach mi dnieje, chyba go posłucham.
Światło! I minie wroga Ciemność zaraz…
……………………………………………………………
Słońce! Cudowne promienie jak nuty
płyną wprost na mnie, a ja nie uciekam.
Stoję w bezbuty bezbronnie obuty
i chwytam chwilę, aby nowej czekać...

[Tomasz roman]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

znów świetny, tylko ostatnia strofa,popraw, wiecej komentarza nie dodam(geniusz)
tylep
pozd

[Krzysztof Adam Meler]

A co uważasz za niewłaściwe w ostatniej. Ogólnie czy jakieś wyrażenie?
Pozdrawiam i dziękuję z góry.

[Tomasz roman]

co się miło śmieje, trochę...yyy, zastąp, to trochę to (jedynie) się koliduje z bezbłędnośćią i
w stronę kiczu wersowego...
poz